Kanapeczka Vērdiņša

Kanapeczka, jak sądzę, trafi do adresata. Do mnie trafiła poprzez wielogłosowość, a więc pewne wachnięcie, także poprzez czułość, swoje drobne kroczki i westchnienia. Świat kanapeczki składa się z miniatur takich jak kawałek sera, szynki, sałaty. Niemal każdy to rarytas. Akcji tu niewiele, choć dynamika jest: “Miło mi, dynia jestem. Ale dziś wieczór twoje dłonie zmienią mnie w karetę”.

Kanapeczka chciałaby być skromna, jak skromny chciałby być bohater tych próz. Dlatego narracja przypomina czasem Michała Zoszczenkę poprzez takie frazy, jak: “Ładnie, pomyślałem (…)”, albo dzięki mądrości, która jest jak riposta. Ujmujące i bardzo zoszczenkowskie jest upodobanie Vērdiņša do bagatelizowania wszystkiego, także do miniatur i zdrobnień – małe miasteczka, krążące wokół Rygi, “piszczące i drżące z zimna”, czy w innym tekście: “umościwszy na miękkich poduszkach różowiutkie jabłka swoich pup”. Albo do kpiny – kiedy mowa o liścikach z tonących statków, pełnych “mrożących krew w żyłach błędów ortograficznych”.

Vērdiņš pokazuje świat od kuchni, taką codzienną krzątaninę. Całość przypomina dziennik lub blog, dzięki swobodnemu biegowi myśli, jakimś tam wzruszeniom (pierwszy raz w życiu wzruszyła mnie cebula – proszę zwrócić uwagę na tekst “W polu dharmy”, oto cebula “oddaje wszystkie siły zielonemu pęczkowi szczypioru”), czy wreszcie dzięki podglądactwu, które staje się udziałem czytelnika.