A ty jesteś ich

A ty jesteś ich

Ci sami ludzie – twój etnos –
co wyrzucają wargi w pogardzie i
cedzą jak finwale
plankton słów
Dla mnie umarłeś
powtarzają także w uniesieniu
JEZUS umarł dla mnie

A ty im śpiewasz, rozjeżdżając składakiem kaca
w pierwszy dzień nowej ustawy śmieciowej
głosem ochrypłym z przejęcia
Alba papier, alba papier
Alba odpad zmieszany

A ty im piszesz wiersze w kompulsywnym pasztu,
w kompulsywnym hebru,
w kompulsywnym cymru

A ty im piszesz groteskowy przesilony wiersz
z lat 80. XX wieku,
z lat 30. XX wieku

A ty jesteś ich,
a ty jesteś ich międzywojniem.

Wracałem z jednego miejsca w drugie; po zmierzchu, formalnie pijany, bez świateł, uposażony jedynie w kamizelkę, z dosyć groteskowym problemem: jestem nałogowym zbieraczem drewna, miałem już wypełnione torby na kierownicy, ale wciąż miejsce na płaskim bagażniku na kilka desek czy gałęzi: celowo doprowadziłem do praktycznego rozładowania smartfona, żeby wymusić na sobie jazdę bez doładunku, i w połowie drogi, w totalnej ciemności napotkałem biały kształt na swojej krawędzi jezdni, do końca wierzyłem, że to wydęta wiatrem reklamówka, był to martwy borsuk. Oparłem rower o paletę cegieł, odbywającej się sto metrów później budowy, i wróciłem do niego; oświeciłem go latarką ze smartfona ‒ był cały we krwi: i po trzech sekundach telefon zgasł. Nie byłem w stanie zwlec go z jedni i zrobiło mi się wstyd o własne tchórzostwo i wynikłe zeń niedopełnienie obowiązków pogrzebowych; z tego wstydu jąłem śpiewać głupawy szlagworcik, który przyszedł mi do głowy kilka lat wcześniej, kiedy nowa ustawa śmieciarska wymusiła rozstawienie kontenerów dedykowanych: Alba papier, alba papier/ alba odpad zmieszany na oczywistą melodię kościelną. Dojechałem na miejsce z gotowym już tekstem, w którym borsuk nie jest wzmiankowany; jako cytatu wojny, jego ciało jest ciałem tego wiersza. Wiadomo też, że „nowa ustawa śmieciarska” odnosi się w tekście także do sposobu utylizacji książek i porcelitowego słonika na gdańskiej parafii parę dni przed jego powstaniem.