O Planecie rzeczy zagubionych

Julia Fiedorczuk jak zwykle zachowuje elegancką, niemal dystyngowaną linię języka. Pod tym względem Planeta rzeczy zagubionych nie różni się od poprzednich tomików. Poetka zmieniała jednak tonację: mroczniejsza, pesymistycznie podbija ciemne sensy. Choć takie wiersze, jak Chrząszcz – o wrzeniu życia w pobudzonym ciele – potrafią nagle odwrócić perspektywę i przypomnieć, że świetliste figury też wpadają do wierszy. Tym razem zwodzi nas spotkaniem z otyłymi gwiazdami i brązowymi meduzami. A planety szaleją, szaleją…

Anna Kałuża

Koniec wędrówki wciąż jeszcze odległy, początku również nie widać, z ostrych konturów wyłania się zgiełk. Jakieś pudełko, “szafa pełna ubrań”, “bezwzględny bucik”. To boli. Coś się skończyło. Coś osiadło na planecie. Niczym odbicie, nacięcie, zaginiony ślad na ciepłej ziemi. Julia tropi , podpatruje stracone. Julia wychodzi i długo nie wraca. Julia wie, że “księżyc przejeżdża po twarzy i zostawia ślady gąsienic” i że “niedźwiedzie chodzą pod oknem w kurtkach”. Ale świat już nigdy nie zostanie przewinięty do przodu, niczym film na taśmie VHS. Już nigdy nie będzie tak samo. Nie na darmo poetka na wstępie książki przywołuje to niepokojące zdanie z Laury Riding: dalej istniał świat ale nie był taki jak kiedyś.

Z prawdziwą przyjemnością obserwuję drogę poetycką Julii Fiedorczuk. Narastanie i dorastanie. Poszerzanie i pogłębianie. Póki co, zatrzymaliśmy się między planetami. Wewnątrz mocnej i wyrazistej książki, która stanowi w moim przekonaniu osiągnięcie niezwykłe. Poruszające i przeszywające na wylot Spotkanie.

W tej niewielkiej książeczce, rzeczywistość została poddana rytuałom magicznym. Zaklęciom i westchnieniom. Ta poezja jest jednak mocna i bezwzględna. Nie podlegająca żadnym negocjacjom.

Planeta rzucona została między oceany. Wokoło tylko woda. A “między planetami jest morze, morze, morze”. Jak dla mnie, wystarczy.

Bartłomiej Majzel