Las na papierze

[Opierając się o szlaban, liczymy wagony]

Opierając się o szlaban, liczymy wagony.
Za plecami tir wypełniony milczącym bydłem.
Słońce jest jeszcze wysoko, wchodzimy do lasu –
ojciec i syn na tle rdzawej jesieni.
Nakruszyła wokół, rozrzuciła pod nogami
połamane liście, suchy tytoń. Przypadkiem znajdujemy
drzewo, na którym zatrzymał się piorun.
Wzdłuż kory przebiega szrama, podobna do tej,
która kiedyś przekreśli i nasze twarze.

Mój ojciec od lat pracuje w Straży Leśnej. Od małego zabierał mnie do lasu, jeździliśmy „gazikiem”, uazem, potem aro. Chodziliśmy i zbieraliśmy grzyby, przyglądałem się pracy leśnika. Leśnikiem nie zostałem, zostałem poetą, może właśnie po to, by tamte chwile zostawić na papierze.