Przystanie

Przystanie

O tej porze zosta­ją z nami sęka­te,
tłu­ste pta­ki. Huś­ta­ją je gałę­zie, źre­ni­ce hory­zon­tu.
Na razie jestem na tym pię­trze
sie­bie. Wpa­tru­ję się w więk­sze od moich ust
pęka­te owo­ce. Czy kogoś zra­ni­łem?
Kogoś się zapar­łem? Nie. Nazy­wa­łem to odej­ściem.
Ciszą, gdy cho­dzi się na pal­cach, by niko­go nie zbu­dzić.
Nie wie­dząc, że dom jest pusty.

Napój cienisty

Budzę się i zapi­su­ję te sło­wa.
W ciem­no­ści pisze głod­na ręka,
zapi­su­je ciem­ność.
W ciem­no­ści ręka doty­ka cia­ła:

śni­łem.

Mija­łem posy­pa­ne pia­skiem
scho­dy uni­wer­sy­te­tu,
woź­ni­ca wyma­chi­wał batem.
Dziec­ko, któ­re nio­słem na wzgó­rze,
usnę­ło na moich ple­cach.
W dole ciem­nia­ły chasz­cze,
pła­ski wąż zrzu­cił skó­rę.

Mnie rów­nież nie było,
bo nie byłem wśród żywych.
I wszyst­ko sta­wa­ło się obce.
I sło­ne kopy­ta,
i pachwi­ny mięk­kie.