„Ciężar”, „Żydowski król”

Ciężar

Zima blisko. Dzień kuca.
Ciało staje się barometrem.
Cała nasza praca to pilnowanie,
by dziecko nie spadło ze schodów.

Pisanie dla mnie to nieustanne “bycie w napięciu”. Gdy ma się wyostrzone wszystkie zmysły, jest się wyczulonym na każdy gest, słowo. Daremna próba wyrażania “tego, co nieokreślone” w takiej sytuacji nie jest już zabawą, jest czuwaniem. Wiersz w pewien sposób nawiązuje do znanego utworu Tadeusza Różewicza “Zdjęcie ciężaru”.

Żydowski król

Przychodził do nas niezapowiedziany,
w południe, w największy skwar.
Widziałem jego śliskie usta, żółte kości pod cienką skórą.
Pracowaliśmy razem w polu, krew odpływała z pleców.
Podczas odpoczynku na miedzy jedliśmy wygrzebane
z ogniska kartofle, patrzyliśmy, jak żar zmieniał się w popiół,
na wzgórzach szerokoczołe owce piły ze skały.

Przychodził do nas w skwar.
Pszczoły dźwigały ciężką żywicę, tłuste mleko
gęstniało w misach. Kiedy mówił do ludzi,
słuchałem, łykałem ciepły wiatr z jego głosem.
Nieraz i ja miałem ochotę podnieść kamień i rzucić w niego.
Ponieważ przynosił ze sobą tę niezrozumiałą miłość,
jej przerażające piękno.

Gdy byłem dzieckiem, wędrował po naszej okolicy mężczyzna żydowskiego pochodzenia. Szukał najemnej pracy w polu, przy żniwach, przy gospodarstwach. Kiedyś opowiedział mojemu tacie historię swojego życia – podobno przez całą wojnę ukrywał go w Berlinie jego pracodawca, Niemiec, właściciel zakładu cukierniczego. Nie wydał go, ponieważ Żyd był bardzo dobrym pracownikiem i znał się na swoim fachu. Nie wiadomo, jak się znalazł po wojnie na ziemi olkuskiej (ponoć miał tu jakichś dalekich krewnych). Wędrował ode wsi do wsi, szukając zarobku. Znikał, gdy nadchodziła jesień. Dzisiaj nikt niestety nie pamięta już jego imienia i nazwiska. W wierszu losy wędrującego za pracą cukiernika i “Żydowskiego Króla” (Tego, który głosił trudną do zaakceptowania ideę Miłości) połączyły się w jedno.