Historia jednego wiersza: „tsundere: podmalówka”

tsundere: podmalówka

samą siebie miękką kreską jak ujmę
prędzej w szereg równać krok kojfnąć w kwef
a pod pardą twarde gniewu skarmianie

samą sobą być jak znalazł z czym do ludzi
mangą oczu strzelać z wytartych rysów
morskim szkłem zgładzonym przez fale

wokół siebie się zakrzątnąć jak wskazali
konteneruj bestię z beksy nie sabotuj
zamiast kontry tuszuj kontur w lepszy czas

samej sobie najpierw maskę jak inni
skroń otworzyć na ciepło i podmuch
tak przez chwilę się w tym szkicu potwierdzać

Wyobraziłam sobie wiersz, w którym poluzowuję sznury na sobie i w sobie, prostuję powikłania, uwalniam ciało i pamięć ze spętań. I rzucam te splątane pępowinowe zwłoki w najdalszy kąt, a dla pewności dociskam gadzią wylinkę, doprawiam kopnięciem.

Wyobraziłam sobie w wierszu własną twarz: bez tej podwójnej, między brwiami, zmarszczki od zmartwień, bez strupów od nerwowych rozdrapań, z czołem rozpogodzonym jak krajobraz po burzy, z oczami w kolorze butelkowej zieleni morskiego szkła, z którego fala po fali wypłukała się ostrość.

Wyobraziłam sobie jeden wiersz – na czterdzieści cztery w książce, na czterdzieści cztery lata w życiu – który nie spala się w gniewie, nie pielęgnuje lęku, nie walczy, o nikogo i o nic nie musi się upominać, nie dźwiga żadnej powinności. Wiersz, który rusza na pierwszy wiosenny spacer, czubkami palców dotyka pąków, wystawia twarz na powiew, rozprostowuje zesztywniały kark, chwyta blask.

Wyobraziłam sobie zdejmowanie warstw z obrazu, w którym zastygłam. Odsuwanie zasłon aż do pierwotnego szkicu, do podmalówki. Wychodzenie z szeregu i spod kwefu, z reguły pardy i pogardy, z trybu fight or flight, z konturu na kontrze.

Wyobraziłam sobie siebie – raszplę w zmarszczkach – jako mangową dziewczynę tsundere, która nicuje się ze swej najeżonej, utwardzonej roli na drugą stronę: w plusz i aksamit. Która konteneruje, a nie beczy. Nie sabotuje, tylko kuma troskę. Kiedy trzeba, zdejmuje maskę, a w zagrożeniu umie założyć ją najpierw sobie.

Wyobraziłam sobie taką chwilę. Rozgościłam się w niej. I tym szkicem zamknęłam trule, otworzyłam spacer.