Tym, którzy widzieli występ Carsona z Michaelem Longleyem w 1998 roku, nie trzeba chyba przypominać co to znaczy. Ci, którzy o Carsonie nie słyszeli, koniecznie powinni wybrać się na spotkanie z nim. Przed tak ważnym spotkaniem koniecznie trzeba przeczytać wydany jeszcze w czasach fortecznych wybór wierszy Carsona Tak, Tak. 

Długi, nabity szczegółami wers Carsona skłania też do ponownego spojrzenia na to, czym jest pamięć i wyobraźnia, na wzajemne związki przeszłości i teraźniejszości, a także na kwestię giętkości i płynności języka, który u Carsona jakby odnawia sam siebie. (…) Carson coraz zdecydowaniej wykorzystuje poetycko mechanizmy narracji i “nieprzewidywalności” języka; od pewnego czasu należy nie tylko do tych poetów, którzy językiem się posługują, ale i do tych, którymi posługuje się język.