Debiu­tanc­ka książ­ka Micha­ła Jani­ka jest jak pacz­ko­mat, któ­ry wzy­wa cię noc­ną porą, choć prze­cież nicze­go nie zama­wia­łeś, nie znasz kodu, nie masz nawet apki otwie­ra­ją­cej skryt­kę. Ale idziesz w ciem­no w lite­ra­tu­rę, któ­ra bawi się bra­kiem usta­lo­ne­go kodu, przy­god­no­ścią fraz, tym, że prze­sył­ka mogła dojść uszko­dzo­na, a mimo to ją odbie­rasz – peł­nią sie­bie. Wier­sze Jani­ka, zawie­szo­ne w kli­ma­cie hop­pe­row­skiej sza­rów­ki, a zara­zem języ­ko­wo prze­wrot­ne, mają dużo czu­ło­ści dla intro­wer­tycz­nych noc­nych wędrow­ców, nostal­gi­ków odpa­la­ją­cych w lip­co­wym upa­le kolę­dę na bal­ko­nie, a tak­że tych, któ­rych siły życio­we syn­ko­pu­ją w ryt­mie pór roku i ratow­ni­czych wer­sów. Daj sobie dostar­czyć tę prze­sył­kę pole­co­ną!