Zaraz na początku swojego drugiego tomu poetyckiego Edward Pasewicz zamieszcza miniaturę zatytułowaną “Esej o uważności”. Tych sześć dystychów opowiadających prostą historię pestki śliwki węgierki utytłanej w kurzu i przetartych sznurówek zawiera także trzy konstatacje nieco ogólniejszej natury, które bardzo dobrze charakteryzują wiersze autora Dolnej Wildy. Powiada mianowicie Pasewicz tak: “Niezrównana jest wolność od więzów (…)”, następnie tak: “i jest wielki wstyd/ w związku z tym kurzem, bo nie potrafię/ go zjeść bo nie potrafię nic z nim zrobić.” i wreszcie tak: “Brudzi mnie to nic przyczajone w kurzu (…)”. W najprostszy, chciałoby się powiedzieć – w przyziemny sposób poeta mówi tu o sprawach najwyższych, rozgrywa na oczach czytelnika dramat pokusy, wstydu i upadku. A wszystko w niewymuszonej, czułej i mocno brzmiącej polszczyźnie. I tak będzie w całej książce. Niezależnie od tego, czy będziemy mieli do czynienia z ostrą liryką miłosną “Wersów dla panny Babbit”, czy z czułą wariacją na temat imienia bliskiej osoby w “Poemacie dla Marka”, czy wreszcie z przepisami pozornie kulinarnymi, a tak naprawdę egzystencjalnymi w tytułowych “Wierszach dla Róży Filipowicz”. To wiersze silne i delikatne zarazem, wiersze najwyższej próby.

Pasewicz w drugiej książce nadal hipnotyzuje czytelnika charakterystyczną dla siebie estetyką słowa, zwłaszcza jego walorami brzmieniowymi i rytmicznymi. Ale zasadniczo zmienia optykę. “Wiersze o” stają się tu “wierszami dla”. To poetyckie listy dedykacyjne, które raz konfesyjnie, raz żartobliwie (jak w tytułowym cyklu będącym – mówiąc językiem Bikonta i Makłowicza – swoistym “dialogiem języka z podniebieniem”) objawiają i ustanawiają z głęboką szczerością najbardziej intymne z międzyludzkich więzi.