Bardzo dorosłe wydają mi się te teksty. I bardzo młodzieńcze w odkrywaniu istnienia śmierci (nieistnienia). Świadomość językowa i sprawność wierszy mogą świadczyć o autentyczności doświadczeń autorki.

Ciekawe skojarzenia budują tę poezję. Rytm jest leniwy i pociągający. Metafory dryfują. Słowa się kaleczą. Jest smutno. Oto poezja Julii Szychowiak.

Z jak niewielu dziwnie ułożonych elementów, jak ostrożnie, a zarazem jak zaskakująco celnie składa wiersze Julia Szychowiak (może dlatego, że “łatwiej skupiać się na drzwiach bez domu”?). Rozpiętość: dowiadujemy się z tytułu, że “Dziecko ślizga się po szerokich plecach rzeki”. Jesteśmy nieco zaintrygowani. Kiedy w pierwszym wersie czytamy “Zastanowi się nad tym, co zobaczyło. Z głową”, chyba możemy się uśmiechnąć. Czytamy dalej: “między poduszką a świtem, leżącym na placu / zabaw jak wiaderko z piaskiem” – czyli w języku pana Jourdain “z głową między poduszką a świtem, który leży na placu zabaw jak wiaderko z piaskiem”. Bardzo sugestywny jest ten świt, przestrzenna sekwencja poduszki, głowy, świtu, placu i wiaderka pięknie skonstruowana – i jeszcze czujemy ulgę, i wdzięczność, że to nie główka dziecka leży na placu zabaw jak wiaderko z piaskiem. Rozpiętość: oszczędne i przestronne instalacje wyrazów i obrazów pozwalają autorce cicho i mimochodem stawiać takie słowa, jak życie, historia, miłość, ba, symfonia, ba, prawda, a nawet (ba, nieprawdziwe) frazy w rodzaju “Chodźmy, nic tu nie ma”. Pozwalają na bardzo ładny erotyk pod tytułem “Po” i na dziwną “pieśń, co zagląda do środka”. Autorka mieszka jednak w Księżycach, co pewnie oznacza jakieś iście astronomiczne przewagi, natomiast nas, jej czytelników, może jedynie niepokoić.

Julia Szychowiak pisze wiersze krótkie jak oddechy. Na tle nieco rozgadanych rówieśników ta jej powściągliwość budzi szacunek i zainteresowanie. Równocześnie te kilkuwersowe całości są zazwyczaj rozdzierane przez mocne, wieloznaczne (i wielokierunkowe) metaforyzacje. Patrząc nawet tylko od strony formy, skupienie idzie tu w parze z niepokojem i rozproszeniem, oszczędność – z niezgodą na ograniczenia. Jest to projekt dojrzałej poezji, któremu z serca kibicuję.

Dawno nie było wśród autorów wierszy tak tajemniczych, dziejących się w przestrzeni, którą można określić jako wewnętrzny świat, miejsce między piszącym a adresatem, lirycznym “Ty”, które zawęża pole poezji do granic intymności.

Unikają przesytu, są skąpe. Nie opowiada się w nich historyjek. Niemal każdy wiersz to zapis (nie)obecności bohaterki. Jakbyśmy czytali dziennik anorektyczki: obserwujemy postępy w znikaniu. Pusto jest w wierszach – wiatr w nich hula. Większość rzeczy wyniesiono, inne przykryły białe prześcieradła. Ale Julii Szychowiak z tą pustką wygodnie, a na pewno – do twarzy. To nie nihilizm – raczej rodzaj pogodnej melancholii, którą osiąga się na kacu lub po nocy nieopatrznie spędzonej na rozmowie. Dziwni ludzie lubią ten stan. Ci najbardziej perwersyjni nazywają go szczęściem.

Szychowiak wprowadza nas konsekwentnie w świat skutków, nie do prawdziwego zaakceptowania, ale też nie dający się już w jakikolwiek sposób zmienić. Jesteśmy świadkami życia “po”, a więc czytelnikami zapisu końca osobistych relacji, po których zostają tylko wątpliwości. Zapisane w tych wierszach poczucie pustki ma ogromny ciężar. Uwikłanie w trudne doświadczenia przedstawione zostało w sposób wyciszony, głosem skromnym, ale o charakterystycznym tonie, lecz bez pretensjonalnej wylewności.