Choć zabrakło mi może kilku tekstów z tomów Wspólny język czy Intro, wybór autorki szanuję, a opowiedziana historia wydaje mi się interesująca. Dobrych historii na podstawie książek Szychowiak można by zresztą zrobić więcej – z innych kawałków i przeciw innym całościom. 

Julia Szychowiak jest niezwykle oszczędna w środkach wyrazu, konstruuje skondensowane metafory, buduje znaczenia między słowami. Więcej mówi milcząc. Minimalizm to jej drugie imię. Tematyka jej poezji oscyluje wokół tożsamości („Nie pamiętam tej kobiety, w której chodzę/ i z którą sypiam. Cudzym oddycham, w cudze/ włosy wpinam dłonie. Kim piszę?/ Kim będę to czytać?”). Podmiot liryczny śni, myśli, wspomina, nie pamięta… Próbuje określić swoje miejsce w świecie, choć można odnieść wrażenie, że jednak dobrze się czuje za barierką własnej samotności, którą usiłuje przekroczyć.

Dużym atutem tej książki jest oprawa graficzna, która współgra z treścią tomu i w pewien sposób ją dopełnia. Zdjęcie na okładce autorstwa Wojtka Świerdzewskiego (który stworzył także grafiki do książki) przedstawiające kobietę wśród manekinów świetnie oddaje klimat wyobcowania, pokazując odrzucenie na „stertę plastiku”.  Rysunki pojawiające się między kolejnymi wierszami również wpasowują się charakterem do treści. Wszystko to sprawia, że Naraz odbieram jako bardzo spójny i przemyślany tom poetycki.

Tom Naraz Szychowiak wydaje się więc wysublimowaną formą literackiej wędrówki artystki do magicznej krainy “najprostszych” słów utkanych z nici samotności oraz melancholii, dających jednak nadzieję na poetycką konsolację. To zbiór, wobec którego trudno przejść obojętnie.