Szychowiak nie pogrywa z kulturą masową, nie czerpie z niej wzorców – bo nie musi. Bawi się słowem, dopasowuje je do własnych potrzeb. Nie potrzebuje konstruować długich, skomplikowanych opowieści. Mówi językiem wspólnym, ale przetwarza go i wykorzystuje w taki sposób, że tworzy jednocześnie indywidualny, niepowtarzalny strumień komunikacji.

[…] Szychowiak próbuje skompromitowany poetycki język osadzać na nowo w życiu, sprawdzać sobą. Szuka nowej formuły poezji gnomicznej, zajmuje inne miejsce, z którego przemawia w inny sposób.

 […] Szychowiak manipuluje obiektywem kobiecego wstydu i winy […] a przede wszystkim swobodniej (bo z mniejszym żalem?) zdaje się na paradoksalną łaskę mówienia-istnienia. 

Ostatni tomik Julii Szychowiak to rezultat podróży w głąb siebie, z których autorka przynosi oszczędne, choć niezwykle intymne poetyckie relacje […] sytuuje się jednak często na granicy subtelnego wyznania i zamkniętej dla czytelników prywatności. Mająca być lekiem na hermetyzm “ryzykowna szczerość” […] okazuje się bronią obosieczną.  

Zredukowane, minimalistyczne teksty z intro niosą ze sobą sprzeczności dzisiejszego świata. Ich sens powstaje w zderzeniu z różnymi instytucjami szantażującymi nas moralnymi wartościami: ojczyzną, armią, rodziną, bohaterstwem.

Liryka uprawiana przez urodzoną w 1986 roku poetkę jest programowo introwertycznym zapisem, prowadzonym przez bohaterkę zamkniętą w sobie i na siebie. To poezje “po jednej nutce”, wymagająca skupienia wyobraźni i kooperacji. Dominuje w niej radykalna oszczędność frazy, której patronuje zdawkowość podmiotu i podkręcone do maksimum nasycenie słowa (wielo) znaczeniem, nie zawsze jednakowoż będące odpowiedzią na to, co w wierszu pierwszoplanowe.

Funkcjonuje w tekstach Szychowiak coś w rodzaju lirycznej nonszalancji, która ma swoje źródło w niebezpiecznej zabawie poetki z dosłownością. (…) Zabieg ten ma coś z prowokacji, która ma za zadanie testować wrażliwość, ale przede wszystkim domysły i wyobraźnię czytelników. Podjęte przez poetkę działania zdają się realizować zasadę, w myśl której szczerość bywa niekiedy bardziej sugestywna niż niejedna zawoalowana metafora.

Intro to tom, który mówi o wiecznym „dzianiu się” w świecie, w centrum którego tkwi artystka o niesamowicie wyczulonej percepcji i wyostrzonym zmyśle wyłaniania spośród pewników najczystszych kłamstw.