Naraz

Prawie słyszę

Prawie ciemno. Dłonie są wszędzie tam,
gdzie wcześniej było zimno.

Słyszę: szczęście. Było przed chwilą,
jak krzesło w rzece.

Wolność to będzie ten balkon, rozcięty
winoroślą, zamknięty spokój.

Amnezja

Co minęło, drażni jak za krótki rękaw;
białe plamy, wewnątrz – wielookie ściany
i sterty plastiku.

Jak mnie nazywał, czy nazywał
mnie po imieniu? I jaki odcień miały
jego włosy, kiedy się zbliżał?

Nie pamiętam, może coś mówił?
Już się mogę tak nie powtórzyć.
Rozrzucona na brzegu, pozbierana
jak szkło.

[Ilekroć kładę się nago, przypominam sobie]

Ilekroć kładę się nago, przypominam sobie
ciała mężczyzn, tylko bardziej zwierzęce,
wytrwałe. Oni przyglądali się moim pośladkom,
złamanej barwie brzucha. Nie mówiliśmy dużo,
łatwo o błąd. Usiłuję wytłumaczyć sobie
w kilku słowach, że to nie dotyk, a pamięć po dotyku
zjada mi skórę i skamle.

Dochodzenie

Mówienie tłumaczy nas z ciszy pozostałych,
śmiech przechodzi w kaszel, świt wyje

w gardle, sam siebie połyka.
Języku, mkniesz! Dokąd? Mam mówić?

To, co z nas wypełza, nie wróci. Martwe
nie zakwita.

[Łóżko, w którym leżę, puste]

Łóżko, w którym leżę, puste,
czyjaś krew na poduszce. Sen byłby
szczęściem, gdyby wierzyć szczęściu.

Nie pamiętam tej kobiety, w której chodzę
i z którą sypiam. Cudzym oddycham, w cudze
włosy wpinam dłonie. Kim piszę?
Kim będę to czytać?