Po sobie

Odtąd nie

Śnił mi się konwój powietrza do miejsca,
skąd wraca pieśń – ciemna darń w gardle.

Wypełza z nas miłość w tym lesie bez drzew.
Nie powtórzysz, nie wtedy i jeszcze nie tak.

Byliśmy nie z tego świata nad słońcem,
lecz żywi pod chmurami, nie zasłaniając twarzy.

Tkaliśmy szal z włosów twardych jak gałąź,
nie do zerwania z ramion.

[Znikam, odkąd boję się o ciebie, dziecko]

Znikam, odkąd boję się o ciebie, dziecko,
od kiedy chciałam cię urodzić, chciałam wszystkiego.

I widzę cień tego domu bez mojego cienia,
w oknach twarz dziewczynki bardziej jej niż twoja.

Dzisiaj tobą sypał śnieg,
tobą lata nie widziałam siebie całej.

Wpław

Wypożyczmy łódkę, chociaż ktoś połamał wiosła,
i nie mamy domu.

Jesteśmy tu i teraz mocno
skomunikowani jak rzęsy na powierzchni.

Aż się rozpłakały ryby w tym jeziorze, kiedy
wyjęłam szczotkę i czesałam ci włosy,

a one cierpliwie skubały nasze odbicia,
wsiąkały w źrenice.

Mniej

W twoich ramionach zgubiłam więcej,
niż da się zatrzymać. Gdybym mogła cię jeszcze
raz zacząć, gdzie mam zaczynać?

Kołysz mnie, mamo, powoli, jakbyśmy
miały się żegnać. Nie mówmy więcej,
niech nie wiem.

[Łóżko, w którym leżę, puste]

Łóżko, w którym leżę, puste,
czyjaś krew na poduszce. Sen byłby
szczęściem, gdyby wierzyć szczęściu.

Nie pamiętam tej kobiety, w której chodzę
i z którą sypiam. Cudzym oddycham, w cudze
włosy wsuwam dłonie. Kim piszę,
kim będę to czytać?