Po sobie

Odtąd nie

Śnił mi się kon­wój powie­trza do miej­sca,
skąd wra­ca pieśń – ciem­na darń w gar­dle.

Wypeł­za z nas miłość w tym lesie bez drzew.
Nie powtó­rzysz, nie wte­dy i jesz­cze nie tak.

Byli­śmy nie z tego świa­ta nad słoń­cem,
lecz żywi pod chmu­ra­mi, nie zasła­nia­jąc twa­rzy.

Tka­li­śmy szal z wło­sów twar­dych jak gałąź,
nie do zerwa­nia z ramion.

[Znikam, odkąd boję się o ciebie, dziecko]

Zni­kam, odkąd boję się o cie­bie, dziec­ko,
od kie­dy chcia­łam cię uro­dzić, chcia­łam wszyst­kie­go.

I widzę cień tego domu bez moje­go cie­nia,
w oknach twarz dziew­czyn­ki bar­dziej jej niż two­ja.

Dzi­siaj tobą sypał śnieg,
tobą lata nie widzia­łam sie­bie całej.

Wpław

Wypo­życz­my łód­kę, cho­ciaż ktoś poła­mał wio­sła,
i nie mamy domu.

Jeste­śmy tu i teraz moc­no
sko­mu­ni­ko­wa­ni jak rzę­sy na powierzch­ni.

Aż się roz­pła­ka­ły ryby w tym jezio­rze, kie­dy
wyję­łam szczot­kę i cze­sa­łam ci wło­sy,

a one cier­pli­wie sku­ba­ły nasze odbi­cia,
wsią­ka­ły w źre­ni­ce.

Mniej

W two­ich ramio­nach zgu­bi­łam wię­cej,
niż da się zatrzy­mać. Gdy­bym mogła cię jesz­cze
raz zacząć, gdzie mam zaczy­nać?

Kołysz mnie, mamo, powo­li, jak­by­śmy
mia­ły się żegnać. Nie mów­my wię­cej,
niech nie wiem.

[Łóżko, w którym leżę, puste]

Łóż­ko, w któ­rym leżę, puste,
czy­jaś krew na podusz­ce. Sen był­by
szczę­ściem, gdy­by wie­rzyć szczę­ściu.

Nie pamię­tam tej kobie­ty, w któ­rej cho­dzę
i z któ­rą sypiam. Cudzym oddy­cham, w cudze
wło­sy wsu­wam dło­nie. Kim piszę,
kim będę to czy­tać?