Czytając wiersze z arkusza Zakłócenie korespondencji autorstwa Rafała Praszczałka niechybnie przed oczyma pojawia mi się mglista scena: sprawna dłoń i rzut butelką po samą szyjkę wypełnioną poezją anglosaską (W. Stevens, T.S. Eliot, J. Berryman, J. Ashbery Company) z tlącym się lontem (sprawnie utkanym i mocno nasyconym poezją Andrzeja Sosnowskiego, Tadeusza Pióry, czy Bohdana Zadury); potem nagle obraz, jakbyś w połowie (o! ironio) drogi zawrócił i ściana, cięcie, najazd kamery na roztrzaskane szkło i języczki ognia tlące się gdzieniegdzie – bardzo to efektowne.
Zwraca uwagę rzutkość tych liryków. Polecam wszystkim czytelnikom uważne obserwacje rozbitka z pokładu języka , potem można – jak pisze autor – (…) nawet nie wracać. Pozwolić sobie na wir i sypkość. Śnieg.

Zakłócenie korespondencji: list nie dotarł do adresata. Współczujemy adresatowi, ale dzięki temu zakłóceniu, sami możemy te listy przeczytać. Może to i niedyskretne, ale z pewnością przyjemne.
Zakłócenie korespondencji: słowa odkleiły się od rzeczy. Trochę się boimy, ale w szczelinie między słowem a rzeczą znajdzie się miejsce na kolejne słowa, obraz i muzykę: I potem nagle obraz, jakbyś w połowie drogi zawrócił. Oderwał / Język od rzeczy ( Już ). Kto oderwał język od rzeczy? Ty? A może jakiś przemożny obraz? Rafał Praszczałek ładnie opowiada zajmujące historie. Posłuchajmy.

Wiersze Rafała Praszczałka są jak systemy luster, w którym przegląda się żywioł języka. To poezja mobilna, dynamiczna, zmienna i fluktuująca – słowa i zdania w nieustającym ruchu. Praszczałek nie unieruchamia świata, nie przyszpila sensów – przeciwnie, rozplenia je. Język nie jest tu prostym narzędziem opisu, tylko głównym bohaterem, podmiotem wielowątkowej, rozpisanej na liczne głosy opowieści. Trzeba nie lada biegłości, żeby się zorientować kto, do kogo i o czym tu mówi. A nawet nie tyle mówi, co gada, szepcze, śpiewa.