Poemat sce­nicz­ny skła­da­ją­cy się z roz­mów trzech posta­ci – Męż­czy­zny, Kobie­ty i Mło­de­go Męż­czy­zny – w któ­rym cisza, zawa­ha­nia oraz powtó­rze­nia nie są tyl­ko sty­li­stycz­ny­mi gesta­mi, ale też sta­ją się nośni­ka­mi emo­cji i nie­do­po­wie­dzia­nej praw­dy. Jon Fos­se, lau­re­at Nagro­dy Nobla z 2023 roku, wyczu­wal­nie się­ga tu po sym­bo­li­kę, eks­pe­ry­men­tu­jąc z for­mą i zmie­nia­jąc prze­strzeń dia­lo­gu w sfe­rę egzy­sten­cjal­ne­go spo­ru. Każ­de sło­wo jest jak ślad – chwiej­ny, wie­lo­krot­ny, led­wie uchwyt­ny. Prze­strzeń się chwie­je, czas powta­rza i zawie­sza, a zda­nia – rwa­ne, nawro­to­we – pro­wa­dzą czy­tel­ni­ka w głąb nie­moż­li­we­go dia­lo­gu. Język – mini­ma­li­stycz­ny, a zara­zem moc­no afek­tyw­ny – odsła­nia to, cze­go nie da się wypo­wie­dzieć wprost: zazdrość, lęk wyso­ko­ści, pra­gnie­nie śmier­ci, trud miło­ści. Zim­ny wiatr jest jak roze­dr­ga­ny sen, w któ­rym każ­da chwi­la może być koń­cem lub począt­kiem cze­goś, co nigdy się nie wyda­rzy­ło.