Pstryk

Wyprawa

Nie ma mapy i chyba nie będzie,
a przewodnik często sam gubi drogę.
Nawigacja wciąż poza zasięgiem.

Najpierw prosto, potem w prawo za rogiem.

Adres masz, choć ciut niewyraźny.
Nie zapomnij coś włożyć ciepłego.
Wytrzyj nos, przecież jesteś odważny.

Potem prosto, za dworcem w lewo.

I uważaj na pustych ścieżkach.
Czasem pewnie złapie cię noc.
Nie płacz już. Proszę cię, przestań.

Za zakrętem prosto przez most.

Pisz czasami. No zadzwoń przynajmniej.
Już wygasa ogień w kominku.
Droga całe życie ci zajmie.

Idź już. No idź już, synku.

Pstryk

Do wszystkich zegarów,
tych błędów paru
nie wracaj już.

Bez zbędnego słowa
i twoich obaw
świat dzieje się.

Jeśli łza, to nadzieję ktoś skradł
Póki kłamstwa, to trwają zaklęcia.
Kiedy strach, toś na pewno już wpadł
w czyjeś rozczarowane objęcia.

Do wszystkich zegarów,
tych błędów paru
nie wracaj już.

Bez zbędnego słowa
i twoich obaw
świat dzieje się.

Przez całą drogę
podtrzymuj ogień.
Przedzieraj się.

Jeśli słońce, to jeszcze jest czas.
Póki ziemia, to musi być droga.
Kiedy woda, nad wodą ptak
to na ludne go wyspy zaprowadź.

Do wszystkich zegarów,
tych błędów paru
nie wracaj już.

Bez zbędnego słowa
i twoich obaw
świat dzieje się.

Przez całą drogę
podtrzymuj ogień.
Przedzieraj się.

Na naszych oczach
kończy się pokaz.
Napisy.

Pstryk!

Krok

Dobry wieczór. Już jestem kochanie.
Nagle krok w głąb mieszkania przeraża.
I skąd wiem co zaraz się stanie?
Odklejam czas od kalendarza.

Mogło wypaść mi coś spóźnionego.
Mogłam pomylić sąsiednie domy.
Nie wiedzieć o tym, a zamiast tego…
od kalendarza czas odklejony.

Jeszcze chwila przed łzą nas ochrania,
choć już piszesz dla mnie to zdanie.
Robię krok. Wychodzę z mieszkania.

To nie jest tak jak myślisz, kochanie.