Wiersze miłosne

I

Gdzie tyl­ko w tym mie­ście na ekra­nach migo­czą
por­no­gra­fia, wam­pi­ry z scien­ce-fic­tion,
udrę­cze­ni wyrob­ni­cy gną­cy się pod batem,
my też musi­my iść… jak­by­śmy po pro­stu szły
przez roz­mo­kłe śmie­ci, bru­ko­we krzyw­dy
naszych wła­snych dziel­nic.
Ujmij­my swo­je życia nie­roz­dziel­nie
od prze­gni­łych marzeń, pory­wów meta­lu, tych pohań­bień
i czer­wo­nej bego­nii, któ­ra groź­nie bły­ska
z okna sze­ścio­pię­tro­wej kamie­ni­cy,
albo od dłu­go­no­gich dziew­cząt, gra­ją­cych w pił­kę
na boisku gim­na­zjum.
Nikt nas sobie nie wyobra­żał. Chce­my żyć jak drze­wa,
syko­mo­ry, któ­re jaśnie­ją w siar­ko­wym powie­trzu,
zna­czo­ne bli­zna­mi, jed­nak buj­nie pącz­ku­ją,
o zwie­rzę­cej namięt­no­ści z korze­nia­mi w mie­ście.

II

Budzę się w two­im łóż­ku. Wiem, że śni­łam.
Dużo wcze­śniej budzik ode­rwał nas od sie­bie,
sie­dzisz przy biur­ku od paru godzin. Pamię­tam sen:
nasza zna­jo­ma poet­ka weszła do moje­go poko­ju,
gdzie spę­dzi­łam kil­ka dni, pisząc.
Szki­ce, ołów­ki, wier­sze leżą poroz­rzu­ca­ne,
a ja chcę jej poka­zać jeden wiersz,
któ­ry jest moim wier­szem życia. Ale się waham
i budzę. Obu­dzi­łaś mnie,
cału­jąc moje wło­sy. Śni­ło mi się, że jesteś wier­szem –
mówię – wier­szem, któ­ry chcia­łam komuś poka­zać,
… śmie­ję się i znów zapa­dam w sen
o żądzy poka­za­nia cię wszyst­kim kocha­nym,
poru­sza­nia się razem, otwar­cie
w cią­że­niu ziem­skim, któ­re nie jest pro­ste,
któ­re zno­si piór­ko tra­wy spo­ro w dół we wzno­szą­cym powie­wie.