Wiersze miłosne, cd.

IX

Dzisiaj twoje milczenie jest stawem, w którym żyją zatopione przedmioty.
Chcę je podnieść, ociekające wodą, i wynieść na słońce.
Widzę tam nie własną twarz, ale inne twarze,
nawet twoją twarz w innym wieku.
Wszystko, co tam zginęło, jest potrzebne nam obu –
zegarek ze starego złota, rozmazany wykres gorączki,
klucz… Nawet muł i kamyki z dna
zasługują na przebłysk rozpoznania. Boję się tego milczenia,
niewyartykułowanego życia. Czekam
na wiatr, żeby choć raz łagodnie otworzył
kartę wody i pokazał, co mogę zrobić
dla ciebie, dzięki której nienazywalne często
dawało się nazwać innym, a nawet mnie.

X

Twoja suka, łagodna i niewinna, przesypia
nasze krzyki, nasze szeptane intrygi o świcie,
nasze telefony. Wie – cóż może wiedzieć?
Kiedy, po ludzku zarozumiała, myślę, że czytam
w jej oczach, znajduję tam tylko własne zwierzęce myśli:
że stworzenia muszą się odnaleźć dla pociechy ciała,
że głosy umysłu przenikają mięśnie
głębiej, niż ciężki mózg mógłby przewidzieć,
że noce na planecie stają się zimne dla
uczestników tej samej wyprawy, którzy chcą czuć dotyk
jednego stworzenia-wędrowca do samego końca;
że bez czułości jesteśmy w piekle.