Wiersze miłosne

I

Gdzie tylko w tym mieście na ekranach migoczą
pornografia, wampiry z science-fiction,
udręczeni wyrobnicy gnący się pod batem,
my też musimy iść… jakbyśmy po prostu szły
przez rozmokłe śmieci, brukowe krzywdy
naszych własnych dzielnic.
Ujmijmy swoje życia nierozdzielnie
od przegniłych marzeń, porywów metalu, tych pohańbień
i czerwonej begonii, która groźnie błyska
z okna sześciopiętrowej kamienicy,
albo od długonogich dziewcząt, grających w piłkę
na boisku gimnazjum.
Nikt nas sobie nie wyobrażał. Chcemy żyć jak drzewa,
sykomory, które jaśnieją w siarkowym powietrzu,
znaczone bliznami, jednak bujnie pączkują,
o zwierzęcej namiętności z korzeniami w mieście.

II

Budzę się w twoim łóżku. Wiem, że śniłam.
Dużo wcześniej budzik oderwał nas od siebie,
siedzisz przy biurku od paru godzin. Pamiętam sen:
nasza znajoma poetka weszła do mojego pokoju,
gdzie spędziłam kilka dni, pisząc.
Szkice, ołówki, wiersze leżą porozrzucane,
a ja chcę jej pokazać jeden wiersz,
który jest moim wierszem życia. Ale się waham
i budzę. Obudziłaś mnie,
całując moje włosy. Śniło mi się, że jesteś wierszem –
mówię – wierszem, który chciałam komuś pokazać,
… śmieję się i znów zapadam w sen
o żądzy pokazania cię wszystkim kochanym,
poruszania się razem, otwarcie
w ciążeniu ziemskim, które nie jest proste,
które znosi piórko trawy sporo w dół we wznoszącym powiewie.