Książ­ka o poezji, w któ­rej język sta­je się świa­tem, a świat – nie­ustan­nie prze­su­wa­ją­cą się meta­fo­rą. Wal­la­ce Ste­vens przez całe życie pisał wier­sze, któ­re pod­wa­ża­ły sens okre­śla­nia rze­czy „taki­mi, jakie są”. Każ­da fra­za to eks­pe­ry­ment z myślą i doświad­cze­niem, pró­ba dotar­cia do gra­nic języ­ka i wyobraź­ni. Czy­ta­ny dziś Ste­vens brzmi jak kla­syk moder­ni­zmu i jed­no­cze­śnie jego sabo­ta­ży­sta – poeta, któ­ry roz­kła­da sens na czę­ści, mno­ży zastrze­że­nia, zatrzy­mu­je się w miej­scach, gdzie inni koń­czą zda­nie. Jego wier­sze są labo­ra­to­rium nie­jed­no­znacz­no­ści, gdzie zna­cze­nia zmie­nia­ją się z każ­dym odde­chem. Jacek Guto­row prze­kła­da poezję Ste­ven­sa, a zara­zem wcho­dzi z nią w dia­log – egzy­sten­cjal­ny, poznaw­czy, filo­zo­ficz­ny. Żół­te popo­łu­dnie to zapis spo­tka­nia, któ­re wyma­ga zawie­sze­nia pew­no­ści i zgo­dy na chwiej­ność, ale w zamian odsła­nia poezję jako naj­bar­dziej inten­syw­ną for­mę myśle­nia o rze­czy­wi­sto­ści.