lekka zima

lekka zima

Intym­ność zmie­nia miej­sce poło­że­nia.
Wszyst­ko wra­ca. Dopie­ro począ­tek stycz­nia,
a spo­tka­łam na uli­cy dwa duchy ludzi, z któ­ry­mi
sypia­łam. Wyglą­dam gorzej od nich. Mam mniej
cza­su. Śpię kró­cej, od kie­dy spadł śnieg z wodą
i coś zale­gło na dachu. Tak płyt­ko oddy­cha pościel.
Deli­kat­nie poru­sza­ją się pier­si Marii, któ­ra zasnę­ła
przede mną. Ład­ny obraz. Niech do rana potrwa.

Napraw­dę zmie­nia się mało i szyb­ko

Poma­rań­czo­wa ścia­na sma­ku­je wap­nem. Odpie­ra atak.
W lodów­ce nie ma mle­ka. Śnieg z wodą pozwa­la
unieść się i przez chwi­lę nie opaść.

Napraw­dę nie musi dziać się wie­le, żeby zda­rzy­ło się dużo, a ludzie, z któ­ry­mi sypiam, wca­le nie muszą mnie kochać i w dru­gą stro­nę. Czę­sto z niczy­jej winy albo że bio­lo­gia. Naj­waż­niej­sze jest jed­nak gdzie indziej: zima nie koń­czy się, trwa, a śnieg z wodą zaj­mu­je mia­sta. To męczą­ce. Męczą­ca jest pew­ność, że czę­sto z niczy­jej winy tak się dzie­je. Koją­cy jest spo­kój, któ­ry ist­nie­je w opo­zy­cji do wszyst­kie­go inne­go. Dzi­siaj powie­dzia­łam komuś, że ta ścia­na już mnie męczy. Cho­dzi­ło o foto­gra­fie na tle ścia­ny. Ale prze­cież to nie­praw­da – gdy­by nagle znik­nę­ła, musia­ła­bym patrzeć na brud­ne naczy­nia w kuch­ni, wpły­nę­ło­by tutaj zim­no. Wszyst­ko jest łagod­ne, ale wybra­ko­wa­ne. Jak pięk­na lal­ka Bar­bie bez jed­ne­go oka. Dla­te­go cza­sa­mi daję się na to nabrać (i na chwi­lę zostać w miej­scu, gdzie zale­tą jest wybra­ko­wa­ny towar). Szcze­gól­nie nocą.