Omijam Nikitów i Noblistów

Z tegorocznej Nagrody Nike dla Eugeniusza Tkaczyszyna-Dyckiego nie wynika żadna zmiana warty; czytelnicy, którzy sugerują się nagrodą, będą się musieli przerzucić w tym roku z prozy na poezję, ale w przyszłych latach nadal będzie górowała proza, bo to bardziej merkantylne i rzekomo napędzające rynek wydawniczy. Znam takich, którzy czytają każdorazowego Nikitę i Noblistę. Należą do nich nauczyciele języka polskiego, przyzwyczajeni do odgórnego sterowania gustami. Omijam Nikitów i Noblistów, lubię szukać sam. To, że poezja dominowała wśród nominowanych, nic nie oznacza: to jest tak, jak z tasowaniem kart, raz jest tak, innym razem inaczej. I co? Mam mówić, że poezja jest represjonowana? Równouprawnienie prozy i poezji? Mam najeżdżać na prozę? Przecież wszyscy dobrze wiedzą, że pod względem ontologicznym, estetycznym, etc., polska poezja stoi na wyższym poziomie niż polska proza, nie umniejszając kilku zjawiskom, które trzymają fason. Wojciech Kuczok jest frustratem i dlatego tak mówi; ja się nie czuję jak w bunkrze na przedmieściach, nie wstydzę się tego, że jestem poetą. Wystarczy spojrzeć na Jacka Dehnela, ten nie wygląda jak z bunkra. Wojciech Kuczok chyba sam nie szanuje poezji, skoro tak mówi. A docieranie do czytelnika, to nie problem. Idę do baru, wyciągam książkę i czytam ziomalom wiersze. Co do zagranicznych działań, polecam Open Mic, bo nie ma takiej hucpy jak na slamie. Najlepiej wziąć koktajl Mołotowa i sru na obrady jury. Tylko kto to zrobi? Bo na pewno nie Konrad Góra?