Dobre maniery

Kartka na lodówce

Z.B.

I co nam zostało, kochana, powiedz, co nam zostało?
Generalna zbieżność poglądów, coraz droższe kremy,
niepusta puszka po kawie z drobnymi na chemię,
parę starych kawałków, jakieś nowe szkice.

Gdzież podział się, dziecko, nasz mocny rekwizyt?
Majtki z dniami tygodnia, wyliczone szlugi,
przesadne umiarkowanie w jedzeniu i tyciu,
małe szaleństwo wliczone w codzienne tabletki.

Zapasowa szczoteczka, gdyby został na noc,
kawa, by się obudzić i mleko, by zasnąć,
sny – średni standard tutaj, czyli nigdzie.

I napisz mi w liście coś jeszcze o buncie,
że nie ma przeciw czemu, choć i tak miałam rację,
gdy zgoliłam włosy w przypływie fantazji.

Mała i dinozaury

Mała płacze. Wyginęły dinozaury.
Mała płacze. Mama też wyginie.
Mała wyginie po mamie.

Łza rozmazuje ślady starego flamastra.
I przyjdzie potop, i zaleje ziemię.
I uderzy wielki meteoryt, i zmiażdży wszystkie dinozaury.
Mała pomalowała meteoryt na różowo.

Ta książeczka jest już nieodpowiednia dla jej wieku.
Dorosła. Przestała kolorować. Dopiero
teraz zauważa: obrazek wymaga uzupełnień.
Dorysowuje kir wokół zielonej łapki triceratopsa.
Kir to ta czarna kokardka, córeczko.