Historia jednego opowiadania: „Niektóre kobiety”

Moim ulubionym opowiadaniem w zbiorze są „Niektóre kobiety”. Może być ono dość trudne do przetłumaczenia, ponieważ w dużej mierze opiera się na islandzkiej piosence pop z lat 00. autorstwa Bubbi Morthensa (jeśli ktoś nie zna, to trochę tak jakby Bruce Springsteen spotykał Maroon 5), zatytułowanej „Some Women”, której tekst brzmi mniej więcej tak: „Niektóre kobiety śmieją się jak ocean, w ich rękach jesteś małym pionkiem, nigdy nie zdradzisz takiej kobiety, zabierze twoją duszę i cię porzuci”.

Wpadłam na ten pomysł, kiedy zimą mieszkałam na odległym islandzkim fiordzie, gdzie w piątki wypijałam samotnie dwa piwa, słuchałam Bruce’a Springsteena i pisałam, podczas gdy mój partner pracował jako szef kuchni w miejskiej restauracji. I to opowiadanie stało się moim „kumplem do picia” tej zimy. Pisałam je tylko w ściśle określonych warunkach: musiałam być w głupkowatym nastroju, z dozą bezczelności, ponieważ historia wymagała pewnej specyficznej żartobliwości. Kiedy ją pisałam, bardzo chciałam więcej literatury o – z braku lepszego słowa – kobiecych marionetkach – niedoskonałych, dziecinnych, zabawnych kobietach. Moja narratorka trochę taka właśnie jest – nie jest świetną słuchaczką, nie jest wielką intelektualistką, nie jest uprzejma, po prostu improwizuje.