Kruk

Kruk

Odstrzał kruków w maju ze srebrnych wiatrówek
za siedmioma górami Rosochą i Wilczą
trzydzieści wiosen temu, akurat by widzieć
teraz świetlne chmury na błękicie szybkość
czarnych pętli w niebie metaliczne błyski
przestrzelonych skrzydeł opadanie piór
w zwolnionym tempie fikcji kobaltowe miski
dolin w niezabudkach, nierealność bólu.

Tak, po przerażeniu możliwe jest wszystko,
co było możliwe zanim przerażenie,
na przykład to pisklę wrzucane w ognisko,
albo próbujące złapać oddech klenie
w oszronionej trawie, obojętny w rżysku
odstrzał mojej matki z lekkiej parabelki,
ależ to był wyczyn przeżyć siódmą wiosnę
w tym 44. z kruczej egzystencji
w wieku idealnym do odstrzału, z sosny

Zrywały się kruki – tak, po przerażeniu
nic nie jest możliwe, urodziła kruki
otaczając je chłodem i trzymając w cieniu,
ach nie wychylajcie główek zza drzwi, bo są Mroki,
a Mroków nie było, było coś innego,
było i nie było słyszało się kroki,
tak, wypełniam obraz nie do wypełnienia
w pikujące ptaki, pod nimi obłoki

Są wiersze, które pisze się długo, z trudnościami. W Duchach dni przykładem takiego wiersza jest “Duża przerwa”, która powstawała, chyba mogę tak to napisać, tygodniami. Z niepewnością, a nawet silną niechęcią do nie chcącego się wyłonić tekstu.

I są wiersze, które piszą się instynktownie niemal w czasie rzeczywistym potrzebnym do ich zanotowania, w każdym razie niewiele dłuższym – oczywiście notując na komputerze coś się automatycznie poprawia, coś zastępuje, ale złudzenie natychmiastowości zapisu i tak pozostaje. Takim lekko napisanym tekstem jest w Duchach dni “Kruk”.

Goląc głowę, rozkładam na podłodze w łazience gazety i mimowolnie czytam. Taki był impuls, początek “Kruka” – tekst o protestach przeciwko odstrzałowi kruków pod Szczytnem. Zabicie tysiąca ptaków miało przywrócić tam populację zajęcy, ginących ponoć masowo pod dziobami tych kruków. Myślę, że wiersz “Kruk” stał się niemal gotowy, kiedy to przeczytałem, wystarczyło tylko w miarę szybko zapisać, żeby nie zapomnieć. Zrobiłem to następnego dnia rano, w czasie mniej więcej potrzebnym do zapisania tej liczby słów.

Tytuł wiersza, choć narzucający się, nie został zanotowany jako pierwszy, przyszedł mi do głowy na koniec i jakoś przypieczętował/odpieczętował ten tekst. I jeszcze dodam to, co i tak widać, bo wiersz jest, jak myślę, czytelny – oby nie za. Akcja/nieakcja “Kruka” toczy się w trzech czasach: 1) roku planowanego odstrzału kruków pod Szczytnem, 2) w latach 1977-80 – tak samo wymyślonym, jak prawdziwym czasie odstrzałów wron, mniej szlachetnych niż kruki jak podaje literatura – a poza tym wróbli, gołębi, zajęcy, właściwie wszystkiego, co się rusza, 3) w roku 1944 – czasie nieczasie odstrzału mojej mamy. Kiedy miała 7 lat do domu mojej babki przyszli żołnierze niemieccy wziąć odwet za zabicie swojego.

To ostatnie zdarzenie, jak myślę, jest tu najważniejsze – to chyba ono narysowało jakimś rodzajem sympatycznego czarnego atramentu kontur mojego dzieciństwa na 24 lata przed moim urodzeniem.