O wierszu "Bankrut… bankrutowi"

Bankrut… bankrutowi

Krótko po tym, jak straciłem smak i
Płacę głową za to miasto
Został mi tylko jeden świt
Przyjdź, pomacham ci

Bierze lud z ulicy władzę
Całe się trzęsie miasto
To był mój ostatni trik
Patrz, pomachałem ci

Smutno u mnie jest, nic nie dzieje się
Czasem siąpi deszcz, a kiedy spadnie śnieg
Zimniej u mnie jest, zamarzłabyś na śmierć
Nie potrafię skoczyć w dół
Nie umiem wyjść na brzeg

Ranem śmierć biegła od morza
Potem się zatrzęsło miasto
Na pół się połamał szczyt
Nie mam jak, pomachać ci

Ledwie zamknąłem oczy
A już odpłynęło miasto
Szkoła, sklep i dźwig
Nie pomacham ci

To tekst o utraconych złudzeniach. Pisałem ten utwór, kiedy była Arabska Wiosna i tsunami w Japonii. Starałem się te dwa wydarzenia – dramatyczne, bo ginęli tam ludzie – jakoś zindywidualizować. I tutaj jednostka, która miała wszystko, w ciągu jednej nocy to wszystko traci – może to być miłość, miasto, może cały kraj. Tsunami można łatwo przełożyć na relacje międzyludzkie – można to rozumieć uniwersalnie, nawet jako sytuację między mężczyzną a kobietą.