O Wieży myśliwych

Wieża myśliwych Mariusza Partyki to zbiór wierszy, którym nie sposób odmówić. Nie sposób im odmówić z tej oto prostej przyczyny, że oszczędność, konsekwencja, trafność i świeżość metafory, które stanowią o ich zasadności, domagają się uwagi. Autor, przy pomocy celnej, oryginalnej metafory sprawiającej, że słońce staje się jarmarcznym balonikiem a kot posiada ogon przypominający racę, oraz dzięki precyzji i rygorowi umiarkowania sprawia, że wiersze zawarte w arkuszu stanowią jakby destylat niezmąconej poezji. Poeta pozornie nie uczestniczy w świecie, zaledwie podgląda go. Ów świat dopiero w uważnych, skupionych wersach wychyla się do wszystkich zainteresowanych jak pasażer sunącej przez miasto taksówki. I chyba na tym polega rola poety w “Wieży myśliwych”. Uprowadzić fragment rzeczywistości, przemycić jako starannie prowadzoną lirykę, w której “ktoś spisuje za nas/ wydarzenia”, dzięki czemu czytelnik słyszy je i widzi. Warto poczytać te wiersze. Nie odmawiać im. Warto poczytać te liryczne przypisy do, zdawałoby się, obranej z liryzmu rzeczywistości wrzeszczących dziewczynek, kwiatów wpiętych w serce czy płatów szynki. Warto poczytać te wiersze. “Naskórek zostanie zadrapany”, to pewne. W rozmowie z Dominiką Waśko Mariusz Partyka podpowiada, że wobec oglądanego przez siebie świata zachowuje “rozsądną odległość”. Słusznie, ponieważ rozsądna odległość wobec czy to rejestrowanego czy tez przywoływanego z pamięci świata to dla poety bardzo owocna optyka. Rozsądna odległość, która przekłada się na mądrą, staranną, dojrzałą poezję. Powtarzając za autorem, to rzeczywiście zastanawiające, jak dużo można osiągnąć w kwestii nieuczestniczenia.