Pisanie na śmierć i życie

Moją pierw­szą powieść Tru­pi bieg pisa­łem bli­sko dzie­sięć lat, z dłuż­szy­mi i krót­szy­mi prze­rwa­mi. Nie prze­sa­dzę, mówiąc, że mia­łem co naj­mniej 100 róż­nych wer­sji począt­ko­wych roz­dzia­łów. To było poszu­ki­wa­nie wła­ści­we­go gło­su, spo­so­bu, by opo­wie­dzieć tę histo­rię. Z per­spek­ty­wy cza­su wyda­je mi się to sza­leń­stwem, pisa­nie na śmierć i życie – jak­bym dosłow­nie wal­czył o życie pod­czas pra­cy nad książ­ką. Nie mia­łem nawet wydaw­cy i przez dłu­gi czas nawet przez myśl mi nie prze­szło, że to może się uka­zać. Może jed­nak nie ma inne­go spo­so­bu, by tę pierw­szą rzecz napi­sać, jak wła­śnie tro­chę (bar­dzo?) zwa­rio­wać na jej punk­cie? Zresz­tą to sza­leń­stwo zda­je się uno­sić w powie­trzu na kar­tach powie­ści, a szcze­gól­nie tego począt­ko­we­go roz­dzia­łu. Być może jest to coś, cze­go doświad­czą też sami czy­tel­ni­cy. Zresz­tą ten począt­ko­wy roz­dział to było dla mnie „być albo nie być”. Wie­dzia­łem, że bez nie­go nie pój­dę dalej, cho­ciaż mia­łem zarys pomy­słu na całość. Oczy­wi­ście, nie ma co ukry­wać, bałem się tego, czy uda mi się dobrze poka­zać świat mło­dych ludzi. Czy się nie ośmie­szę, czy uda mi się zła­pać nie tyl­ko tę emo­cjo­nal­ność, ale i sam język. Kie­dy w koń­cu, po latach, dopra­co­wa­łem tę począt­ko­wą sekwen­cję, poczu­łem, że jestem tam, w tym samo­cho­dzie i wie­dzia­łem, że mogę być auten­tycz­ny. Wie­dzia­łem więc, że dalej już pój­dzie.