Pisanie na śmierć i życie

Moją pierwszą powieść Trupi bieg pisałem blisko dziesięć lat, z dłuższymi i krótszymi przerwami. Nie przesadzę, mówiąc, że miałem co najmniej 100 różnych wersji początkowych rozdziałów. To było poszukiwanie właściwego głosu, sposobu, by opowiedzieć tę historię. Z perspektywy czasu wydaje mi się to szaleństwem, pisanie na śmierć i życie – jakbym dosłownie walczył o życie podczas pracy nad książką. Nie miałem nawet wydawcy i przez długi czas nawet przez myśl mi nie przeszło, że to może się ukazać. Może jednak nie ma innego sposobu, by tę pierwszą rzecz napisać, jak właśnie trochę (bardzo?) zwariować na jej punkcie? Zresztą to szaleństwo zdaje się unosić w powietrzu na kartach powieści, a szczególnie tego początkowego rozdziału. Być może jest to coś, czego doświadczą też sami czytelnicy. Zresztą ten początkowy rozdział to było dla mnie „być albo nie być”. Wiedziałem, że bez niego nie pójdę dalej, chociaż miałem zarys pomysłu na całość. Oczywiście, nie ma co ukrywać, bałem się tego, czy uda mi się dobrze pokazać świat młodych ludzi. Czy się nie ośmieszę, czy uda mi się złapać nie tylko tę emocjonalność, ale i sam język. Kiedy w końcu, po latach, dopracowałem tę początkową sekwencję, poczułem, że jestem tam, w tym samochodzie i wiedziałem, że mogę być autentyczny. Wiedziałem więc, że dalej już pójdzie.