polska na przełaj

polska na przełaj

smród spirytusu
smród bezdomności
dojrzewania
strachu seksu
smrody choroby
smród oczyszczalni
smrody substancji
toksycznych smrody
starości mleka
niemowląt i samochodów
smród ogrzewania
nadużywania detergentów
smród pestycydów
leżących piecyków
pralek lodówek kibli

nienawiść do ciężarówek
nienawiść do posiadaczy
spuszczonych burków
podróże kształcą:

gdy odczuwasz
znaczną ilość
ludzkich odchodów
idziesz drogą okrężną

przy dworcach
wyczuwam zapach masła
większość
uznaje go za przyjemny

o tym
jak wyruszyłam pieszo
z gdańska na śląsk

Pięć lat temu postanowiłam, że odchodzę z reklamy – z pracy, zarabiania, upokorzenia, upokarzania, ściemniania i manipulowania. Potrzebowałam do tego symbolicznego wydarzenia, fizycznej, delikatnie spektakularnej, ale nieprzytłaczającej zmiany. Więc przeprowadziłam się do Gdańska, zostawiwszy za sobą komputer, meble, książki, ludzi i pracoholizm. Jak to bywa na odwyku, nie było tak, jak sobie wymarzyłam, płakałam przez rok. Efektu dramatyzmu dodawała ekipa remontowa, która miesiąc po mojej przeprowadzce zamontowała się na elewacji budynku i nie opuszczała mnie przez kolejne pół roku. Jedyne, co mi pozostało, to piesze wielokilometrowe wędrówki w godzinach pracy radosnych kolesi jedzących kiełbaski na moim balkonie.

W końcu nadszedł jednak ten moment, kiedy stwierdziłam – o, wreszcie mi przeszło – i że czas na kolejny etap. Tym razem pomyślałam – Kira, jeszcze nigdy nie żyłaś dla literatury, może, a co, spróbujesz? Będziesz mieszkać u różnych ludzi, żeby nie płacić rachunków i żyć tak, jak to robią w powieściach. Znowu potrzebowałam jakiegoś symbolicznego wydarzenia, fizycznej, delikatnie spektakularnej, ale nieprzytłaczającej zmiany. Tym razem zostawiłam za sobą wszystko, co mi pozostało po poprzedniej przeprowadzce. Spakowałam plecak i ruszyłam piechotą z Gdańska na Śląsk. Już po pierwszym dniu pozbyłam się jednej trzeciej plecaka. Każdy gram z dnia na dzień robił się coraz cięższy. Codziennie wyrywałam kilka przeczytanych kartek książki, którą wzięłam ze sobą (czytnik e-booków okazał się zaskakująco ciężki). Porzucałam kartki w miejscach, w których spałam. Odkryłam, że prawdziwy test butów i odzieży odbywa się po dwudziestym kilometrze, i przeklinałam te kilka dni w miesiącu, kiedy mój węch się wyostrza i z zamkniętymi oczami mogę odgadnąć, gdzie leży kupa, a gdzie rozkładająca się martwa materia.