Zaśpiew

Rekuhkara to historia czarnoskórego mężczyzny Cletiusa Ohamary i jego rodziny. To losy kilku pokoleń, pełne tragicznych wątków, zdarzeń oraz lęku o powtórzenie losu przodków z czarnego Południa. Wiadomo, że przeznaczeniem wówczas była śmierć w młodym wieku, w nędzy, w cierpieniu. Rodzina Cletiusa zaczęła zaludniać moją wyobraźnię kilka miesięcy temu, ale na pewno wszystkie te postaci, ich zarysy, kiełkowały wcześniej i stopniowo dojrzewały. Sam Cletius – zauważmy, że kolor jego skóry wszystkim przeszkadza, ale nikt nie powie tego wprost, co najwyżej ktoś zwróci uwagę, że jest… za wysoki. Ta historia powtarza się, odgrywa wciąż na nowo wszędzie, dokąd uda się Ohamara. Jego córka Marnie, również odrzucana ze względu na kolor skóry, wykorzystywana i porzucana przez kolejnych mężczyzn oferujących jej miłość; mały kuzyn Skeet, inspirowany prawdziwą postacią nastoletniego Emmetta Tilla; ich babka – mama Lou, która zmarła schorowana, bo rodziny nie było stać na właściwą opiekę medyczną.

Jedyną nadzieją wydaje się dalsza krewna Cletiusa, Edna Hampton, ponieważ jest biała. Niebezpiecznie jest jednak podróżować do dzielnicy, którą zamieszkuje. Czarnym grożą tam pobicie, upokorzenie, może nawet śmierć. W jednym z wierszy Ohamara pragnie tam pójść, marzy nawet o symbolicznym uśmierceniu Edny, żeby umarła w nim i jego „biała” część: pragnienie godnego i spokojnego życia.

Rekuhkara – jako gardłowy, więc mocny, choć zarazem zanikający współcześnie zaśpiew – ma za zadanie intrygować, niepokoić, wyrywać z ustalonych struktur, stref komfortu. Przede wszystkim przemawia w obronie wszelkiej inności, najwyraźniej wybrzmiewa tam, gdzie pomocy oczekują uchodźcy, wszyscy dyskryminowani ze względu na płeć, kolor skóry, religię; wszyscy biedni, cierpiący, chorzy, niewysłuchani i niezrozumiani. Czytelnik ma ich usłyszeć i nie móc zasnąć. To amalgamat cierpień i lęków, ale zanurzenie w tę groźną z pozoru otchłań ma wyzwolić wolę walki i nadzieję. Spetryfikowana rzeczywistość rozmywa się i mięknie pod wpływem głosów Rekuhkary. To poezja, to magia.