Do siebie

Paradygmat zaangażowany

to wszystko ze struktury rewolucji naukowych jest,
z filozofii,
ma psa,
ze skowytu, tak, nie, płaczu. Hece to
są, automaty do mówienia, języczki u wagi,
totalne spełnienie, totalne dokończenie,
obrysowywanie ciał, jakieś ciuchy, to jest
naga prawda, to jest nic. To są wiadomości.
Wojna ma na celu korektę, proszę państwa
nasi eksperci mówią, że ważny jest wybuch.

Nie mów mi bardzo, że lubisz tatuaże

Kiedy moja zerżnięta skóra powiedziała „dość”, wiedziałem że nie mogę dalej iść w czysty
surrealizm. „Halo ziemia” powtarzałem do siebie, fantazjując o przyjemnym zetknięciu z wilgotną trawą, nie dalej jak dziesięć minut wcześniej, zroszoną deszczem. Letnim, przyjemnym. Dokładnie takim deszczem, którego pragnąłem podczas powrotu z bazy. Mam dość umarłych, myślałem idąc, mam dość grzebania w przeszłości, nie chcę więcej budować analogii rozciągniętych na kolejnych kartkach papieru. Precz z tropami, z jawą, ze snem. Niech to się skończy – odwoływanie, zaciąganie i odsłanianie grubych zasłon. Kto, kogo, gdzie zobaczy, czyją twarz – nudzi mnie ta gra.
Nie dla mnie robota w fabryce.

Tak minąłem park – walcząc ze znudzeniem. Próbowałem nie patrzeć na ludzi mijanym na
ścieżkach. Byli różni. Biegacze, starsze panie z psami, młodzież z piwem, cykliści. Wspominam najczęściej występujących. Mam wszystko ze statystyki. Sam spoglądam pod nogi, innym, sobie, obserwuję kształt butów. Ładne są, to pewne, okazja wprost ze sklepu ze skórą wysokiej jakości. Codziennie czyszczę je mokrą szmatką na wysoki połysk. Nawilżam specjalną pastą, aby połysk trwał, trwał. Czynność powtarzam, aż do uzyskania pożądanego efektu. Różnie jest z efektami, w tej materii wyznaczam sobie rozmaite cele.

Wejdź na raz.
Wchodzę, tj. wychodzę do ludzi. Oni nie wiedzą, ale ja wiem. Od tego zaczynam. Przecież nie będę ich głowami, zwłaszcza w palącej kwestii tatuażu. Który był, pojawił się. To już jest czas. Zrobiło się jasno, nie, ciemno – na wypadek, gdyby się jednak chciało żyć. Bo gdy idę, to przerabiam możliwości. Dostosowuję okoliczności do danych, do danych. Setki obrazów mija mi pod butami, to jest gdzieś w trzewiach mózgu. Jeśli trzewia są. Zawsze można mówić, że nic podobnego. Można zaprzeczać. To jest jak pokarm. Pragnienie oraz strach.

Opowiadać wszystkim spod koszuli widoki? Serce. Dziwny nawyk, straszna nauka, co idzie w las. Dlatego nie mów mi, lepiej skup się na sprawach poważnych na tyle, że – otóż to – nie wiadomo dokąd zmierzamy. Chociaż znaki są, bawią, wskazówki zegarka na przykład, czy inne, bardziej precyzyjne, atomowe rozwielitki. W sumie czas, mogłem od razu powiedzieć, ale kusi mnie coś, czego sam nie rozumiem. Tkwienie w nawyku, w grzechu – wówczas bardziej na miejscu – w Polsce. Nigdzie indziej, ale bynajmniej nie idzie o względy kalające gniazdo, bardziej powodem jest lęk przed lotami. Samochód zaś utknął na wertepach. A nie ma nic gorszego niż stać po kolana w błocie. Stąd ciągle ojczyzna, tak zwany kraj.

Skoro już mówisz, to wiedz, że nie słucham. Wywracam oczy, wykonuje nerwowe ruchy, pocieram dłonią nos albo uszy. Wszystko jedno, chodzi o gest. Podobno ktoś wie dokąd prowadzisz, ale ja, sorry, jestem zmuszony iść. Chciałem trzasnąć drzwiami, wyszło coś dziwnego, niezdecydowany ruch, jakbym ci pokazywał, że będę chciał wrócić. Podobno nie chcę zabijać wszystkich szans, naszych dzieci, o których opowiadam to tu, to tam.