Mój ojciec

Pierwszą część życia przeżył po hiszpańsku; zawiła składnia las montanas okalających wioskę, sol zrymowany z jego duszą, po kubańsku alma, kołyszący się wraz z las palmas, ostry rytm jego machete torującej drogę przez cana, sylaby pieśni jego canarrios niesionej przez la brisa ojczystej wyspy, której się wyrzekł, by wypowiedzieć resztę życia po angielsku. Żargon Nowojorskiej pluchy, neonów, szkła ‒ i cegielnia, w której uczył się polerować stal dwanaście godzin dziennie. Wystarczyło, aby zarobić na używany słownik hiszpańsko-angielski, który trzymał przy łóżku niczym Biblię. Po wieczornej modlitwie, wkuwał piętnaście nowych słów. Kolejnego dnia ćwiczył je w praktyce: Buenos dias, tak naprawdę rodzino. Tak naprawdę mas kawa. Miłego dnia tak naprawdę – i tak samo wieczorem: Gracias moja bella żona tak naprawdę za kolację. Hiscistes zadanie domowe tak naprawdę? La vida jest tak naprawdę dificil. Naprawdę to „tak naprawdę” zostało jego ulubionym zwrotem, którego tak jak i reszty nowego życia nigdy tak naprawdę nie pojął: źle go używał i  nadużywał ku mojemu zażenowaniu. Jednak to przez ten zwrot najlepiej go poznałem i najmocniej pokochałem: tak naprawdę banita próbujący opanować język, który wybrał na swojego pana. Tak naprawdę mąż, który nie chciał powiedzieć mojej matce „kocham cię” po angielsku, człowiek, który odszedł nie do końca przetłumaczony. Tak naprawdę w znaczeniu: w istocie / en efecto: w znaczeniu faktycznie / de hecho: w znaczeniu tego, co zawsze chciałem mu powiedzieć w obu językach: dziękuje/gracias za wyrzeczenie się życia w czasie przeszłym, bym mógł odmieniać się tutaj w czasie teraźniejszym tego kraju, szczerze/asi es, tak naprawdę.