Czy wiersze mogą być trendy? Czy istnieje coś takiego jak moda poetycka? Czy pojawiłaby się w miejsce lirycznych tradycji, tendencji, czy też linii , dzięki którym można było porządkować przestrzeń poetyckiej współczesności? Jeżeli odpowiedź na te wszystkie pytania brzmiałaby: tak , to muszę powiedzieć, że poezja Bartka Sadulskiego – odpowiednio wylansowana – mogłaby się okazać prawdziwym hitem. Znajdziemy tu bowiem wszystko, co ostatnimi czasy trafia do czytelników – oczywiście tych bardziej wyrafinowanych, niekoniecznie wyczekujących od liryki społecznego zaangażowania.

Artykuły pochodzenia zwierzęcego to nieduży rozmiarem, ale spory w zamiarach, nieco celanowski projekt, jak dla mnie zupełnie udany i publikować go należało. Bo porusza. A jak kogoś nie poruszy, to niech przeczyta jeszcze raz, w innym miejscu, ale w tym samym czasie, a jeśli nie potrafi, to niech to zrobi odwrotnie.

Owszem, w Artykułach pochodzenia zwierzęcego dają się wyczuć wpływy Honeta, Dyckiego, Różyckiego czy szkoły ośmielonej wyobraźni, bo Sadulski kontynuuje te linie, wzbogacając je o swoiście popowe rekwizytorium (Scarlett Johanson, Benicio del Toro), ale jest to kontynuacja świadoma i udana. Sadulski porusza się po ścieżkach, które wyznaczyli poprzednicy, ale jego klasycyzm i imaginaryzm to samodzielna droga, bez remake’ów, coverów czy zbędnych roboczych kopii. To podobne narzędzia, ale operujące na nieco innej materii.