Hotel Majzla jawi się znacznie szerzej, niż tylko jako miejsce przelotnego spoczynku czy jednorazowego ekscesu. Jest to raczej miejsce pracy, snów i reminiscencji. Hotel staje się całym światem, z wszystkimi jego absurdami i nadrealnymi wydarzeniami. Ważne jest nie to, co się dzieje, ale to, co przez bohatera tych wierszy jest widziane i wypowiadane. A że bohater widzi i słyszy wiele, świadczą choćby tytuły kolejnych części: jazgot, szuranie, charczenie, dudnienie, wycie. Odgłosy dochodzą zewsząd: zza ściany, zza okna, z wnętrza bohatera. Jak w dobrym horrorze, czy raczej kryminale, w książce Majzla źródło dźwięków (a co za tym idzie – strachu) pozostaje nieujawnione. 

Podobnie jak w poprzednich tomach autora Biegu zjazdowego, tak i w Dobie hotelowej swoisty hermetyzm składających się nań wierszy łączy się z ich hipnotycznością. Rzeczywistość kreślona przez Majzla jest światem “w zawieszeniu”, światem sytuującym się na granicy realizmu i oniryzmu, profanum i sacrum, życia i śmierci, egzystencji i pisania, swojskości i obcości, wreszcie – tego, co jednostkowe i tego, co uniwersalne. W Dobie hotelowej pojawia się charakterystyczne dla Majzla obrazowanie związane z ciałem oraz skłonności turpistyczne. Ważny jest tu brak, nieobecność, zaś woda, kamień i język to słowa-klucze najnowszego tomiku autora Białej Afryki. Zagęszczona metaforyka i tym razem sprawia lekturową frajdę, dowodząc świetnej kondycji twórczej Bartłomieja Majzla. 

Całkiem dosłownie rozumiany rytm wierszy Majzla, czasem niemal natrętnie powtarzalny, prędki, prawie szaleńczy, wybiega poza symboliczny wymiar języka ku czemuś, co nie podlega nazwaniu. Choć tytuł Doba hotelowa sugeruje przerwę w podróży, to jednak jest to książka co najmniej tak samo dynamiczna, jak poprzednie tomiki tego autora. Trzeba czytać ją w całości, trzeba dać się ponieść i trzeba przeżyć coś, czego nie można wyrazić słowami. 

Poeta zna wartość słów, wie, że mają moc sprawczą, dlatego zawsze otwarty jest na kreacyjną moc języka, dlatego pisze tak, jakby starał się albo zaklinać rzeczywistość jak w “roztopach” albo – z drugiej strony, paradoksalnie – ją odczarowywać jak w utworze “chciałbym cię przytulić / lecz coś zaszurało”. Majzel ucieka w słowa, ucieka w język, zdając sobie sprawę z ryzyka, jakie może ponieść. Rytm jest gdzieniegdzie poszarpany, kaleki, jakby nie nadążający za znaczeniem. To pisanie automatyczne, sprawiające wrażenie ciągłych pomyłek – ze zdziwieniem na przykład zauważamy, że zamiast słów “cztery pory roku” pojawiają się nagle, zupełnie zaskakujące “cztery pory włosów”. Po czym twórca, jakby nie chcąc już zmazywać zapisanych fraz, kontynuuje ot tak, od niechcenia, wciągając zarazem czytelnika w swoją niezwykłą rzeczywistość: “przedziałek. warkocz. / grzywka nad przepaścią / i jeszcze ta czwarta pora: włosy które po wyrwaniu / wydają się być w dłoniach pięknie uczesane”…

Majzel swoimi wierszami wprowadza nas w “stworzony” świat drugiej rzeczywistości. Doskonałym językiem, w którym nie ma żadnego przypadku (no chyba, że założymy iż sam język jest przypadkiem) nakłada na czytelnika uczestnictwo. Majzel stwarza “dobę”, ponieważ sam jest kreatorem. Poddanym kreacji także.