Mam zawsze kłopot pisząc, o poezji kobiet. Zbyt łatwo wpaść tu w pułapkę emblematowania. Debiutancki arkusz Kornelii Pieli to faktycznie poezja kobiety, ale przede wszystkim jednak – poezja. Jeszcze nie do końca w swoich możliwościach i ograniczeniach zorientowana, za to na pewno prawdziwa, odważna i konsekwentna. Tu się nie czeka na poklask, tu się opowiada historię. Z tego opowiadactwa można by uczynić zarzut, lecz równie dobrze może ono stanowić wyróżnik wcześnie odkrytej świadomości autorskiej. Czy te wiersze są dobre? Są sprawne i sensowne. Czy te wiersze uwodzą? Nie uwodzą. Bo i nie taki był pewnie zamysł autorki. Na całe szczęście.

Kornelia Piela wyraźnie konstruuje emocje. Jej opowieść sugestywnie narasta, obrazy są dynamiczne, ale nienachalne. Dyscyplina słowa bardzo przytomnie związana jest w wierszach z prostotą wypowiedzi. Prostota też potrafi być finezyjna.

Arkusz Kornelii Pieli Dobre maniery to szczególna, bo pozbawiona złudzeń Księga wyjścia . Jej bohaterka, której postać wiąże trzynaście wierszy w starannie skomponowany cykl, wychodzi nie tylko z domu, ze świata dobrych manier i z krainy małych dziewczynek , ale też ze zbyt oczywistej formuły własnej tożsamości, by w zmieniających się zaimkach mówić różnymi językami – czasami od siebie lub o sobie, czasami o kimś lub o nas . Próbując rozmaitych form i głosów, Piela snuje w swoich wierszach opowieść o znajdywaniu i zapominaniu, oswajaniu i traceniu. Niespokojny, niebanalny debiut.