Poezją Sosnowskiego nie rządzi prawo analogii, a raczej prawo przyległości, wymuszonego sąsiedztwa słów. Metonimii, która uzasadnia związki pomiędzy zjawiskami, zjawiskami i słowami, słowami i zjawiskami, słowami i słowami jedynie na zasadzie pewnego (fotograficznego) zbliżenia, jakie pozostaje do głębi narracyjne. Ciało i dusza mają ze sobą związek, bo ktoś je obok siebie umieścił; perswazyjna moc metonimii nadaje ciału magiczne właściwości duszy niejako fałszywie. Z jednej strony ciało udaje tylko metaforę duszy; uzurpuje sobie prawa do znaczenia, w rzeczywistości pozostając jedynie degeneracją “teraz” – czymś, co przychodzi nie w porę ze swoim “błędnym kwintetem zmysłów”.

Wierszy Sosnowskiego możemy bowiem używać w najróżniejszych celach, podobnie jak muzyki absolutnej, a ułatwiają nam to właśnie Dożynki (…) – nawet przy bardzo pobieżnej lekturze ukazuje nam się a to Sosnowski lingwista, a to Sosnowski religijny, Sosnowski – dowcipniś oraz śmiertelnie poważny Sosnowski – ekonomista. Po wszystkich dotychczasowych trudnościach w obcowaniu z “tą poezją”, Dożynki są jakby zbyt poręczne, pozwalają szaleć, a nawet skłaniają do szaleństwa. Dlatego co bym radził, to sprezentować je znajomemu, a ten niech przekaże je dalej. Niech krążą.

Kiedy w literaturze pojawia się przyzwyczajenie, widmo oswojenia i usankcjonowania pewnego sposobu pisania, trzeba znaleźć inną przestrzeń, trzeba przestawić elementy poetyckiej układanki, przeładować broń, odmienić język, urządzić dożynki i znaleźć świeży trop. To, że autor nie umieścił w zbiorze wydanego w zeszłym roku poematu “Gdzie koniec tęczy nie dotyka ziemi”, pokazuje, że nie ma mowy o żadnym ostatecznym końcu. Skoro tęcza nie dotyka ziemi, to znaczy, że jest jeszcze trochę miejsca na literacką krzątaninę, na nowe wiersze. To nie światło znajduje się na końcu tunelu, ale – mówiąc słowami autora – tunel na końcu światła.

Sosnowski wciąż opiera się szufladce, jego głos wciąż drży i nie daje się gładko usidlić i ustawić. Kiedy transmisja zaczyna być zbyt wyraźna, zawsze można ją odrobinę zaburzyć, pokręcić gałką radia, wynaleźć jakąś niespodziewaną przestrzeń czy wymiar wypowiedzi, który jest wręcz diabolicznie niedostępny, okopany i ukryty, niczym Nautilus setki kilometrów pod powierzchnią oceanu albo kruchy jak łódeczka na falach podczas sztormu.

Poezja Sosnowskiego rządzi się logiką przemieszczenia, a poeta namiętnie tropi oznaki podstawień jednych słów pod drugie, uniemożliwiając językowi znieruchomienie. A jednak odnoszę wrażenie, że w przypadku tej twórczości obcujemy wciąż z pewną generalną formułą, wiążącą pisanie ze śmiercią. Nie jest to rzecz jasna prosta relacja. Chodzi o dramatyczne – w ostatecznych konsekwencjach – szyfrowanie egzystencji, ale w taki sposób, wobec którego kapitulują tradycyjne (a być może i wszystkie) sposoby komentarza.