Powieść i dramat Jane Bowles. Czytając je, wyczuwamy podskórne źródło rozpaczy, straszliwie czyste i zimne, choć umiejscowione pośród gwarnego i zabawnego tłumku panamskiego półświatka czy szemranej kalifornijsko-meksykańskiej socjety.

Często podkreślane przez krytyków komponenty pisarstwa Jane Bowles – fascynacja kobiecymi relacjami, zderzenie kulturowych światów, poczucie lęku przed światem , stała groźba utraty kontroli nad tym, co obce zarówno w Ja, jak i w tym wobec czego Ja się konstytuuje, strach przed jakąkolwiek zmianą, absurdalne poczucie humoru – stały się zarazem tego pisarstwa rozpoznawalnym znakiem.

Bowles jest autorką zapewne w tej samej mierze legendarną, co nieprzystępną na szerszą skalę, i perypetie jej książek lub książek jej poświęconych zdają się układać w różnych krajach w opowieść o osobności. Przy czym mówimy, oczywiście, o wydaniach nielicznych. Fascynujące w Dwóch poważnych damach wydaje mi się to, jak za pomocą pewnej oszczędności i rzeczowości w obrębie zdania Bowles wprowadza swoją czytelniczkę w zdumienie. To “wprowadzenie w zdumienie” jest na tyle delikatne i jednocześnie na tyle skontrowane humorem, że wydaje się wręcz rytualne dla takich jednostek, jak pisarki i pisarze, spośród których rekrutuje się dość charakterystyczne grono miłośniczek i miłośników jej prozy. Co oczywiście nie znaczy, że jedyne.