Okazało się po czterech następnych książkach, ale okazało się naprawdę przed nimi, w Dzikich dzieciach, że zarówno “dzikość” jak “dziecięcość” są poważnymi i wyjątkowo czułymi detektorami bycia-mówienia Krzysztofa Siwczyka. Siedemnastolatek – nie ulegając ironicznemu ani cynicznemu infantylizmowi, mądrzejszy niż wydawał się nawet życzliwym i olśnionym odczytywaczom jego wierszy – od razu zajął się tym, co zarazem konkretnieje i niknie w byciu (dzianiu się) “rzeczy, o których nie wiem,/ co powiedzieć, poza tym,/ że próbuję wżyć się/ w ciebie”. To wżywanie się dotyczy i własnego bycia byciem i drugiego człowieka, ale i – szczególnie mocno, z zadziorną powagą – r o z p a d a j ą c e g o s i ę Boga, paradoksalnie bliskiego do krwi, jak ów siedemnastoletni Chrystus, rówieśnik i sobowtór pierwszy raz golącego się Krzysztofa.

Słyszałem niedawno, że Krzysztof Siwczyk nie chciał zasiąść na specjalnie przygotowanej w willi dyrektora Stoczni Gdańskiej wersalce ozdobionej jego imieniem i nazwiskiem. Wydaje mi się, że Dzikie dzieci smakują tak samo dobrze jak za pierwszym razem, więc może autor nie zgrywałby skromnisia i jednak do tej willi zajrzał. A że z Gliwic do Gdańska daleko, to już inna sprawa.

Bywa, że Siwczyk dystansuje się od swojego debiutanckiego dokonania. Czy słusznie? I tak, i nie. Tak, gdyż jego poezja istotnie daleko, formalnie i treściowo (choćby w zakresie swoistej dla niego “teologii poetyckiej” prowadzącej do deklaratywnej niewiary do rozpaczliwego wyznania wiary w sens logosu) odeszła od swoich początków. Nie, bowiem – niezależnie od woli autora – Dzikie dzieci, ów na pozór liryczny reportaż z dzieciństwa, pozostają ciągle jednym z najbardziej poruszających dokumentów poetyckich ostatnich dekad, bez którego trudno sobie wyobrazić obraz współczesnej poezji polskiej.

Jedna z bardziej rzetelnych opowieści o czasie, który wielu z nas nazywa – zapewne dla stworzenia klimatu nieszczerej oraz miłej atmosfery – “czasem niewinności”.