Zbiorem tym Siwczyk dołączył do grupy poetów określonych przede wszystkim przez stosunek do kwestii lingwistycznych, odciskających na wierszach znak zwątpienia w ich zdolność wyrażenia czegoś, co leży poza nimi, w sferze obiektywnej i wyrażalnej. To estetyka, która cenzuruje wszelkie oczywistości i miejsca niekonfliktowe naszego myślenia. Przedmiotem negacji staje się regularność i przewidywalność wypowiedzi poetyckiej. Czytelnik przestaje być adresatem wiersza, choćby wymagającego wnikliwej lektury, lecz w o wiele większym zakresie ma być jego współtwórcą. Odbiorca jest nadawcą, który do spółki z autorem konstruuje jednorazową instrukcję obsługi tekstu. Bo pisanie i czytanie to współbłądzenie w matni znaczeń.

Książka ta umożliwia szybkie prześledzenie zmian w po etyce i tematyce Siwczykowej twórczości. A zmieniało się wiele. Pierwszoosobowy, samocharakteryzujący się podmiot z Dzikich dzieci ustępuje miejsca w Danych dniach bohaterowi, o którym mówi się w trzeciej osobie. Prowokacyjny cynizm, maskujący wewnętrzną niezgodę na ustalone za naszymi plecami reguły gry staje się tymczasową reakcją na przygnębiającą komplikację, a zarazem powierzchowność relacji międzyludzkich.