Świat poezji Stycznia urzeka czytelnika swoistą konsekwencją, dostrzegalną przede wszystkim w niezwykle osobnym, a przez to właśnie rozpoznawalnym dla tej twórczości repertuarze poetyckich trybów ekspresji, które wyraźnie osadzone zostały w onirycznej przestrzeni, dopełnianej emocjonalnością obrazów uwolnionej podświadomości, która podpowiada te wszystkie wyraziste i niezwykle sensualne/seksualne wizje.

Janusz Styczeń daje nam książkę niezwykłą w swojej grozie i czułości zarazem, raptularz przerażeń i zachwyceń miłosnych splecionych nierozłącznie, dziennik wampirycznego uwodziciela – nęcący i podniecający. Przy czym i wampiryzm i uwodzicielstwo są tu równoznaczne z wysublimowaną delikatnością.

Furia instynktu, w całym swym pozornym chaosie, jest tworem spójnym, a wiersze w tym tomie zawarte mają formę naszpikowaną powtórzeniami, czasem urwanymi zdaniami – jak opowieść człowieka, który właśnie się obudził i za wszelką cenę próbuje nie zapomnieć w swojej relacji o żadnym szczególe. Jesteśmy biernymi świadkami pożądania, tęsknoty, śmierci, bólu, a czasem już tylko samej nawet bierności. Furia instynktu przepełniona jest symbolami, metafizyką i eschatologią, a żeby było jeszcze mniej jednoznacznie, ocieka zmysłowością i emanuje bólem. 

Poeta jest tu kimś, kto obserwuje z góry filmy z kukiełkami, uproszczone animacje o życiu na “małej nerwowej Planetce”. A mimo to nie jest zdystansowany. Przypomina raczej reżysera, który się przywiązuje do swoich własnych postaci i przejęty dyktuje jak mają grać, żeby pokazać publiczności serię ruchomych pocztówek o perypetiach rodzaju ludzkiego.