Prawie wszystko w Jesieni Zuzanny jest swego rodzaju echem, cytatem, aluzją. Wyjaśnianie licznych intertekstualnych nawiązań, które są tu obecne, stanowiłoby z całą pewnością dobrą lekcję uważnego czytania, nie sądzę jednak, aby nasza przyjemność zależała od sukcesu w tym przedsięwzięciu. Autor porozrzucał w tekście najróżniejsze zagadki i chociaż czasami – kokieteryjnie – podrzuca nam klucz (otwarcie czyni to w wierszu “The Business of Darkness, czyli jesień Zuzanny” na stronie 28), to przecież ów klucz pozostaje pogrzebany pod stertą pięknych słów, w co najmniej trzech językach – polskim, francuskim, angielskim… a czasem, najczęściej, pomiędzy tymi językami, w ziemi niczyjej.

Od epickiego (globalnego) rozmachu, gdy Zdrodowski pozwala nam błądzić wzrokiem między Warszawą a Nowym Jorkiem, do delikatnego drżenia misternych miniatur. Jesienne to wiersze, w różnych fazach rozkładu liście, formy, niemal klasyczne, wysmakowane, lecz nigdy do końca oswojone, bo wciąż gdzieś pękają, prują się pod ciężarem aluzji, obcych głosów, obcych narzeczy, pojedynczych słów. Wiersze tęskniące i budzące tęsknotę za poezją “mówiącą językami”.

Jesień Zuzanny to książka napisana pod wyraźnym patronatem, nawet po pobieżnej lekturze nie ma się wątpliwości, w czyjej szkole terminował Zdrodowski. O ile jednak większości młodych poetów fascynacja Andrzejem Sosnowskim przeszkadza w poszukiwaniu własnego, dojrzałego języka, o tyle nielicznym – Zdrodowskiemu, Robertowi Królowi – może pomóc w uwolnieniu i ustabilizowaniu twórczych zdolności. Autor Jesieni… względnie rzadko naśladuje dykcję Sosnowskiego, od swojego mistrza przejmuje raczej filozofię mowy poetyckiej.

W Jesieni Zuzanny Adam Zdrodowski opowiada o tym, jak bardzo można zaangażować się w życie i jak bardzo można zawieść się w nadziei na odwzajemnienie tej miłości. Rozczarowanie rekompensuje jednak język: a ten u autora Przygód, etc. przekonuje do świata estetycznym erotyzmem. Dlatego bohaterowie jego książki namiętnością obdarzają przede wszystkim słowa, które wyprawiają ich w różne światy. Bo Jesień Zuzanny jest przede wszystkim karaibska, to znaczy czaruje nas różnorodnością kolekcji językowych, i niech nas nie zwiedzie to, że dzieje się w Paryżu, Nowym Jorku, Tangerze, Lizbonie, Ottawie, Warszawie. 

U Zdrodowskiego hipnotyzuje zwłaszcza soczystość obrazów,  mantryczność dźwięków. […] To rozkosz gry, migotliwych utożsamień z poetyckim światem, z których błyskawicznie zostaje się wytrąconym. Te brutalne gesty potwierdzają iluzoryczny charakter procesu poznania, zachodzącego w trakcie lektury […].