Czym jest kopiec kreta? To zawsze jakaś dziura w całym. Trochę wypukła. Wyobraźmy sobie łąkę, po której chodził Zadura, zostawiając mnóstwo takich dziur, mnożąc wątpliwości. Mnie osobiście jest smutno. Bo to gorzki tomik. Nie żeby słynna szpada ironii stępiła się, czy coś takiego. Jej błyski są wciąż niesamowite i pociągające. Ale w międzyczasie mur urósł. Mur pustki, bezsensu, głupoty, chamstwa. Triumf mediów na całej linii tego muru. Więc poeta jest śmieszny, ale dalej macha. I o tym jest ta książka. Między innymi.

Ile razy można pisać, że Bohdan Zadura wydał kolejną ważną dla polskiej poezji współczesnej książkę? Odwiecznym czytelnikom Zadury to powtarzanie do niczego potrzebne nie jest, więc takie stwierdzenie może ich tylko rozjuszyć, albo najzwyczajniej w świecie znudzić. Rzecz w tym, żeby ci, którym nie jest wszystko jedno, poinformowali potencjalnych czytelników – jak Bóg przykazał i w większym nakładzie – o tym, że są niezłe wiersze do poczytania, czego im z całego serca życzę.

W najnowszym tomiku Bohdan Zadura najchętniej uprawia w ramach minimal art gierki językowe. I przypomina to grę w bierki, ale na opak. Stawką tej gry nie jest wzięcie jak największej liczby patyczków i nieporuszenie pozostałych, ale przeciwnie – mocne potrząśnięcie tym, co pozostaje. Wszak w poezji chodzi zawsze, jak pokazuje Zadura, o jeden celnie nieostrożny ruch (języka).

Jeżeli ten kopiec jest Polską, a wiele znaków na to wskazuje, to ten kret widzi jasno, w przerażeniu, że: 1. umowa społeczna szczerzy zęby, 2. życie jest przeterminowane, 3. osobowość rozdwojona, 4. oko opatrzności w trójkącie bermudzkim, 5. nekrologi w dziale rozrywek umysłowych. Szybka wymiana ciosów ze światem, czyli z Polską. Dworcową, przystankowo-autobusową, supermarketową, niedorobioną, przekombinowaną, chybioną. Z językiem, czyli z wierszem. Wiersz doprowadzony pod ścianę. Samoredukujący się do kilku liter. I nagle w tych kilku literach kompletny, pewny siebie, idący do zwarcia. Na śmierć. I życie.

Fonetyczna bliskość słów Zadura i zadra nie może być przypadkiem. Kopiec kreta to drażniąca nerw lektura dla tych, którzy nie czują więzi z realiami III Rzeczypospolitej. Dziewięćdziesiąt finezyjnych wierszy, o które przyjemnie zahaczyć każdym płatem mózgu.

Ze szczytu kopca kreta odpada problem, co jest stylem wysokim, a co niskim. Można skupić się na wszechstronnej optyce bycia tu i gdzie indziej.