Mówi szeptem, cedzi, albo modli się i na głos wypowiada tylko połowę. Ma pęknięty język, ale składa go, zszywa na nowo. Niby znajomy, prosty, najprostszy: dwa, trzy słowa i kropka. A jednak niezwykły w tym swoim drugim życiu, święty. Podczaszy w nowym tomie wyraża się właśnie tak – dotykając wrażliwych miejsc, drażniąc językiem to, co zaciemnione, obolałe, albo przeciwne – najjaśniejsze i wymagające stałej opieki. Macierzyństwo – ten najpiękniejszy i najboleśniejszy stan, kiedy dotyka się tajemnicy, nagle obcuje jednocześnie z Bogiem i ciałem, obserwuje jak to małe/wielkie z nas wyrasta, odrasta. Jak pochłania świat.

Po wielokrotnej lekturze tej książki nasila się we mnie odczucie, że cokolwiek o niej powiem, będzie bezczelnością. Nawet wobec mnie samego jako czytelnika. Może powinienem powiedzieć tylko tyle, że jest i że trzeba ją (koniecznie) przeczytać. Bezczelnością wobec książki Anny Podczaszy wydaje mi się jakaś niejawna przemądrzałość, która może przezierać z tekstu omawiającego inne m ó w i e n i e, jakbym widział i wiedział więcej. No i co z tego, że wiem, ile tu (wszystko) o śmierci. Że może to śmierć (jako spiritus movens!) poważnie wywija słowami, które Anna Podczaszy łapie i przystawia zdanie do zdania, żeby utrudnić jej przeciskanie się przez ciasne szczeliny między zdaniami, między rzeczywistościami. Bo choć to spiritus (movens!) – wciela się w byle materię, w byle (nie byle) śmieć: “To śmieć. / Nie dotykać. Kijem. Omijać”.

“Coraz mniej.” (“Mniej”), “trwaj mniej” (“Mniej, więcej”) – można się domyślać, że mocniejsze, bardziej ekspansywne jest ubywanie, nie przybywanie. Czego zatem ubywa? Łatwiej może wskazać na to, co pozostaje. Nie ubywa przecież pamięci, świadomości, nie zanika odruchowy przymus analizy, zwłaszcza autoanalizy. […] Zdarzenia i okoliczności zdarzeń pozostają – zapisane, przechowane w pamięci – stale domagając się reinterpretacji.