Szczęśliwie w tekstach Buliżańskiej znajdują się strzępy jakiejś być może rodzinnej biografii i stoi za nią wrażliwość na szepty tradycji, a do tego wyobraźnia, otwierająca przed nią drogi ucieczki z przestrzeni oswojonego wolapiku ku czemuś równie zagadkowemu, lecz mocniej nacechowanemu sensem.

Tom moja jest ta ziemia brawurowo wkroczył na scenę polskiej poezji współczesnej. Można uznać go za próbę oddania fascynacji autorki kulturą Wschodu, lecz nie jest to wyłącznie puste opakowanie naszpikowane bogactwem stylistycznym. Za tymi wierszami coś się kryje, a jest to malowniczy świat Kujaw, bliska autorce i mityczna kraina Kuyavia-Pomerania.

moja jest ta ziemia Martyny Buliżańskiej to rzecz nieoczywista i niepoddająca się łatwej interpretacji. Zaryzykowałbym nawet stwierdzenie, że to poezja niedefiniowalna, pozostająca gdzieś na uboczu słowa. To odbijająca się od Paula Celana piłka, która wiruje w powietrzu.

Buliżańska nie wchodzi w koleiny modnych obecnie poetyk, nie ugłaskuje wiersza, nie nagina go pod preferencje czytelnika, czym niewątpliwie się wyróżnia. W młodym wieku pisze nieporównywalnie oryginalniejsze wiersze niż cały zbiór jej znacznie starszych koleżanek i kolegów po piórze, którzy musieli nauczyć się tego, co Buliżańska – nie mam żadnych wątpliwości, że dzięki talentowi – posiada już teraz.

moja jest ta ziemia Martyny Buliżańskiej łączy język anachroniczny z nowoczesnym. Po stronie anachroniczności mamy wizyjność, religijno-patetyczny wymiar świata i modlitewne frazy. Po stronie nowoczesności – kolaże, ostre zestawienia i pastiszowe gry. Buliżańska z tych napięć buduje wiersz.

W wierszach laureatki Silesiusa głos – wypada dodać głos oszczędny, na granicy milczenia – dostaje to, co w europejskiej kulturze bywało jednak wykluczone, wtórne, wyparte. To głosy kobiet, a może raczej jednej kobiety, kobiecości jako bóstwa, Matki Ziemi – na przykład w postaci nawracającej bogini Eostre, znanej na wyspach brytyjskich bogini odrodzenia, od której zresztą miała się wziąć w języku angielskim nazwa Świąt Wielkiej Nocy – Easter. Te wiersze mówią kobietami, kobietom oddają głos i zdają się mówić o tym, że to one posiadły już dawno Ziemię, tę Ziemię. 

moja jest ta ziemia, debiutancki (i bardzo, bardzo dobry) tomik Martyny Buliżańskiej ukazuje je w pełnej krasie – prawdziwej krasie, czyli w pięknych, poruszających, często bolesnych wierszach. Stylistyką zupełnie współczesną, cytatami, kolażem demontuje tutaj utopię/dyktaturę współczesności, jej dążenia do uniformizacji, do globalnego. Pytając o korzenie samej siebie i miejsca, w którym się znalazła, autorka nie tworzy skansenu, przeciwnie, przesuwa nad przed oczyma kalejdoskopy różnorakich odniesień (pop)kulturowych, lecz jedynie po to, by dokonać wiwisekcji wszystkich możliwych tożsamości “ja”, które sobie, przypadkiem, żyje akurat w takim miejscu i czasie, które temu miejscu i czasowi ostatecznie przyznaje znaczenie kluczowe i nie zamierza, przynajmniej w pisaniu, go porzucać, zostawiać dla tematów bardziej “światowych”. Świat, jak najbardziej, ale przesączony przez okoliczne czarnoziemy. W tej książce mówi Historia, przez wielki i małe “H”, nie-uniwersalna, opowieść, która się mogła przydarzyć tylko tutaj – i  która się tego ani trochę nie wstydzi.  

Przez tom Buliżańskiej przewija się wiele kobiet, które stają się jego wiodącymi bohaterkami. Poetka ukazuje je przez pryzmat wielorakich tradycji: chrześcijańskiej, żydowskiej, prawosławnej, a może przede wszystkim patriarchalnej. I są to kobiety doświadczające zła, przemocy i niesprawiedliwości w sferze społecznej i rodzinnej. (…) świat kreowany przez Buliżańską jest skażony grzechem, a podmiot przejawia tendencje do “samozniszczenia” (…). Poezja ta wręcz “razi” dojrzałością, a sama autorka w jej tworzeniu nie jest z pewnością dziewczyną o “landrykowych paznokciach”.