Mimo że imio­na głów­nych boha­te­rów (Noe, Jafet, Cham, Sem, Naama) brzmią biblij­nie i archa­icz­nie, debiut Jaku­ba Wiśniew­skie­go opo­wia­da o współ­cze­snych „my” i „ja”. To histo­ria ludz­kich zma­gań – z rela­cja­mi, z rodzi­ną, z wła­sną toż­sa­mo­ścią, z pró­ba­mi two­rze­nia wbrew Kie­ra­to­wi, wresz­cie z nad­cią­ga­ją­cym sza­leń­stwem. To tak­że nasze pol­skie „tu i teraz”. Tytu­ło­wy wie­lo­wy­mia­ro­wy stan „myja” – gdzie sen, pro­roc­two, fakt i pio­sen­ko­wy refren sca­la­ją się w jeden tekst – pozwa­la czy­tel­ni­kom oglą­dać rze­czy­wi­stość z per­spek­ty­wy ojca i syna, z któ­rych każ­dy na swój spo­sób prze­ży­wa roz­pad rodzi­ny i świa­ta. Kolej­ny po książ­kach Elż­bie­ty Łap­czyń­skiej, Mar­ty Soko­łow­skiej i Krzysz­to­fa Chro­now­skie­go debiut z pra­cow­ni „Pierw­szej książ­ki pro­zą” Biu­ra Lite­rac­kie­go.