Ze wszystkich powieści nagrodzonych Europejską Nagrodą Literacką, jakie czytałam, ta podoba mi się chyba najbardziej (…). Kramberger pisze właśnie po to, żeby pokazać coś innego – pracę pamięci i wyobraźni, nie chce niczego promować, nie zależy jej na literackim opracowaniu europejskiej integracji kulturowej. Ucieka w prozę poetycką – niesłychanie wrażliwą, lekko nielogiczną, kierującą się porządkiem asocjacji pamięci. I chyba właśnie dlatego to jest dobra literatura, bo na szkielecie europejskiej migracji zawiesza się tu zupełnie inne wypełnienie, bezcelowe, niezideologizowane opisywanie życiowego bogactwa.

(…) świat wykreowany przez Kramberger oddziałuje na nasze zmysły, pobudza pamięć doznań, jaką nosimy w sobie i jaka wiąże nas chyba najbardziej z czasem dzieciństwa. Treść tej pamięci pozostaje na ogół nieuświadomiona, póki jakiś impuls ze świata nie wywoła tego czy innego odczucia, znanego skądś, otwierającego nagle furtkę wspomnienia.