Tom zbu­do­wa­ny na wiel­kim O: otwie­ra­ją­cy, ogar­nia­ją­cy, orga­nicz­ny. Zara­zem rady­kal­ny w awan­gar­do­wo­ści, jak i zapra­sza­ją­cy poprzez gościn­ne mini­mum. Wier­sze spra­co­wa­ne, a jed­no­cze­śnie prak­ty­ku­ją­ce Miro­now­ski model „leże­nia-myśle­nia”, o któ­rym wpraw­dzie nie śni­ło się waszym filo­zo­fom, ale na pew­no dośni­li je nasi poeci. W dru­gi tomie poetyc­kim Prze­my­sław Sucha­nec­ki podej­mu­je wie­lo­po­zio­mo­wą, epi­ste­mo­lo­gicz­no-etycz­ną pra­cę: nad postrze­ga­ną rze­czy­wi­sto­ścią, nad doświad­cza­ją­cym pod­mio­tem i wresz­cie nad języ­kiem, któ­ry pró­bu­je to wszyst­ko objąć. I obej­mu­je, otwie­ra­jąc okno ogrom­nej, opo­ro­wej „obraź­ni”.