Paradoksy i zderzenia czołowe

Niczego nie planuję, nic nie próbuję wskrzeszać, poza chaotyczną pamięcią. Opiewam to, co na bieżąco się jawi, zarówno w kielichu kwiatu, jak i nad całą łąką. Mam wrażenie, że potrafię nad tę łąkę się wznieść, ale jednocześnie nierzadko pochłania mnie, wsysa bardzo głęboko w ziemię, gdzie przelewają się i mieszają wszystkie życiodajne soki. W kolejnej książce próbuję zawrzeć i wyrazić doświadczenia ostatnich dwóch lat, ale – jak wiadomo i jak zwykle – wychodzi z tego kolejna opowieść o całym życiu i nie tylko, i chciałbym, żeby tak było dalej. Poprzez zabawę wyrazić rozpacz, z rozpaczy wyskoczyć wysoko ponad chmury, żeby ogrzać się w słońcu i znów zabawić się jego promieniami. Tego typu paradoksy, zderzenia czołowe chcę cały czas ogrzewać w dłoniach, żeby nie ostygły. Czemu miałoby być inaczej? Inaczej jest nudno i pusto. A to ostatnie, o co mi chodzi w tej grze.